از دعاهاى آن حضرت است در دفع حيله دشمنان و رد خطر و زيان آنان
o خدايا، مرا راه نمودى من غفلت كردم، و مرا پند دادى من سنگدل شدم، و به من نيكى كردى من نافرمانى نمودم، سپس چون آگاهم ساختى عنايت هاى تو را شناختم، پس آمرزش خواستم و تو گذشت كردى، باز به نافرمانى بازگشتم و تو پوشاندى، پس تو را سپاس اى خداى من.
o در وادى هاى هلاكت درآمده ام، و در دره هاى نابودى وارد شده ام، و در اين موارد خود را در معرض خشم و غضبت قرار داده ام، و با اين ورود، هدف كيفرهايت قرار گرفته ام.
o و وسيله من به سوى تو اعتقاد من به يكتايى توست، و دستاويزم همين است كه چيزى را شريك تو ندانسته، و خدايى را با تو پرستش نگرفته ام، و همانا با جان و دل به سوى تو گريخته ام، و تنها گريزگاه گنهكار و پناهگاه كسى كه بهره خود را تباه ساخته و به درگاه تو پناه آورده بارگاه توست.
o چه بسا دشمنى كه شمشير دشمنى اش را بر سرم آهيخته، و لبه تيغش را برايم تيز كرده، و تيغه خنجرش را برايم آب داده، و سموم كشنده اش را با نوشابه ام درآميخته، و تيرهاى هدفگيرش را به سويم نشانه رفته، و چشم حراسش از من به خواب نرفته، و قصد آسيب رساندن مرا در دل گرفته، و انديشه آن كه زهرش را به كامم ريزد در خاطر نشانده.
o آن گاه تو- اى خداى من- ناتوانى مرا از تحمل اين بارهاى گران، و عجزم را از انتقام گرفتن از كسى كه قصد جنگ با مرا دارد، و تنهايى مرا در ميان كسان بى شمارى كه با من به دشمنى برخاسته و در آنچه فكرم را در آن به كار نبرده ام در كمين آوردن بلا بر سر من نشسته، ديدى.
o پس خود به يارى من آغاز نمودى، و به نيروى خويش پشتم را محكم كردى، سپس تيغ تيز او را كند ساختى، و او را پس از گردآورى يارانى چند تنها گذاردى، و مرا بر او غلبه و برترى دادى، و تيرهايى را كه به سوى من نشانه رفته بود به خودش بازگرداندى، و او را در حالى پس زدى كه خشمش فروننشسته، و سوز دلش آرام نگشته بود، انگشت خشم به دندان گزيده، و با بى ثمر ماندن و پراكنده شدن سپاهش به پشت گريخت.
o و چه بسا متجاوز ستمگرى كه با مكرهايش بر من ستم نموده، و دام هاى خود را برايم گسترده، و مراقبت و جستجويش را بر من گمارده، و به سان درنده اى كه در كمين شكارش منتظر مى نشيند تا فرصتى براى شكار طعمه اش به چنگ آورد در كمين من نشسته، در حالى كه چاپلوسانه به من روى خوش نشان مى داد، و با گلويى پر از خشم به من مى نگريست.
o پس همين كه تو- اى خداى مقدس و والاى من- ناراستى باطن او را ديدى و زشتى نيتى را كه در دل داشت ملاحظه كردى، او را با فرق سر در چاله اش درانداختى، و در پرتگاه حفره اش سرنگون ساختى، و او پس از آن همه گردن فرازى، خوار و ذليل در بند دامى كه در نظر داشت مرا در آن ببيند گرفتار آمد، و اگر رحمت تو نبود نزديك بود آنچه بر سر او آمد بر سر من آيد.
o و چه بسا حسودى كه به خاطر من آب حسد در گلويش جسته، و استخوان خشم در گلويش گير كرده، و با زبان تيزش به من نيش زده، و با نسبت دادن عيب هاى خويش به من خشم خود را بر من روا داشته، و آبروى مرا آماج تيرهاى خود قرار داده، و صفات ناپسندى را كه پيوسته در خود او بوده به گردن من انداخته، و با حيله اش بر من خشم گرفته، و با مكر و نيرنگش آهنگ من كرده.
o و من- اى خداى من- با ناله و فرياد تو را به يارى خواندم، در حالى كه به اجابت سريع تو اطمينان داشته، مى دانستم كه هر كه در سايه حمايت تو جاى گيرد ستم نبيند، و هر كه به دژ محكم يارى تو پناه آورد هراس ندارد، و تو به قدرت خويش مرا از خشم و آسيب او نگاه داشتى.
o و بسا ابرهاى مصيبت بارى كه از من برطرف كردى، و ابرهاى نعمتى كه بر من بارنده ساختى، و جوى هاى رحمتى كه روان نمودى، و جامه هاى عافيتى كه بر اندامم پوشاندى، و چشمه هاى حوادثى كه كور كردى، و پوشش هاى اندوه و گرفتارى ها كه كنار زدى.
o و بسا گمان هاى خوشى كه تحقق بخشيدى، و كمبودهايى كه جبران نمودى، و زمين خوردن هايى كه بلند داشتى، و نيازمندى هايى كه تغيير دادى.
o همه اينها از روى انعام و بخشش تو بود، و در همه آنها من سرگرم نافرمانى تو بودم، نه بدكارى من تو را از اتمام احسانت بازداشت، و نه الطاف تو مرا از ارتكاب موجبات خشمت دور ساخت، تو از آنچه مى كنى بازخواست نخواهى شد.
o و به راستى كه از تو خواستند و عطا كردى، و نخواستند و ابتداءً بخشيدى، و فضل تو را از تو خواستار شدند و تو كم نگذاشتى. مولاى من! تو جز احسان و بخشش و لطف و انعام كارى نكرده اى، و من هم جز گام نهادن در حرام هاى تو، و تجاوز از حد و مرزهايت، و غفلت از تهديدهايت كارى نداشته ام. پس سپاس و ستايش از آن توست- اى خداى من- خداى مقتدرى كه شكست نمى پذيرى، و درنگ كننده اى كه شتاب نمى ورزى.
o اين جايگاه كسى است كه به فراوانى نعمت ها اعتراف كرده، و آنها را با كوتاهى و كم كارى مقابله نموده، و به سهل انگارى خويش گواه است.
o خدايا، پس من به مقام والاى محمدى، و درجه درخشان علوى به تو تقرب مى جويم، و به آن دو بزرگوار به درگاه تو روى مى آورم كه مرا از شر اين و آن (دشمنان خود را نام ببر) پناه دهى، زيرا كه اين كار با توجه به داراييت بر تو دشوار نيست، و با توجه به قدرتت براى تو زحمتى ندارد، و تو بر هر چيز توانايى.
o پس- اى خداى من- از رحمت خويش و توفيق مداوم خود مرا چيزى ببخش كه آن را نردبانى ترقى به سوى خشنوديت قرار دهم، و بدان سبب از كيفر تو ايمن گردم، اى مهربان ترين مهربانان.
