بر مرکب عشق، شعله‏آسا، می‏رفت 
با زخم عطش، بسوی دریا می‏رفت‏ 

با اشک هزار تشنه، با مشک تهی 
از دشت سراب، تا ثریا می‏رفت‏ 

برخیز دلا که دیده بیدار کنیم 
بر نوحه‏گران یار دیدار کنیم‏ 

تا جاری علقمه به لبیک شتاب 
سر در سر سودای علمدار کنیم‏

ر توسن موج خشم آوا زده بود 
مانند علی بر صف هیجا زده بود 

آبی مگر آورد حرم را ز فرات 
سقای حسین دل به دریا زده بود 

آنچه از درس وفا آموختیم     در نوای نینوا آموختیم
نغمه هیهات منّا الذِّله را     از شهید کربلا آموختیم