پرسشها و پاسخها، ص: 355

3- «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً» «1».

و هيچ پيامبری را نفرستاديم مگر آنكه به توفيق خدا از او اطاعت شود.

و اگر آنان هنگامی كه با ارتكاب گناه به خود ستم كردند، نزد تو می آمدند و از خدا آمرزش می خواستند، و پيامبر هم برای آنان طلب آمرزش می كرد، يقيناً خدا را بسيار توبه پذير و مهربان می يافتند.

توسّل از نظر لغت يعنی انتخاب وسيله برای رسيدن به نتيجه، چنان كه گرفتاری و دارنده مشكلی امامان را به عنوان شفيع و ميانجی كه از معنويت و مقام قربشان در پيشگاه خدا مايه بگذارند و رفع مشكل را از حق بخواهند، وسيله قرار دهد نه اين كه شرك نيست بلكه هيچ منافاتی با توحيد ندارد. شرك اين است كه انسان غير خدا را در قدرت و علم و گره گشايی و كارگردانی شريك و همتای حق بداند.

شيعه نسبت به پيامبران و امامان چنين اعتقادی ندارد، اعتقاد شيعه به آن بزرگواران اين است كه آنان بندگان خالص و عباد برجسته حق اند و در مقامی قرار دارند كه خدا خواسته آنان را در حق ديگران می پذيرد.

بنابراين توسّل و حاجت خواستن از اوليای الهی تمسّك به رابطه های فيض الهی و اسبابی است كه هرگونه تأثيرگذاری آن ها وابسته به اذن و اراده خداوند است.

______________________________
(1) نساء (4): 64.