ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 110

در توبه مرا فريفته، ای سرورم از تو درخواست می كنم به عزّتت كه مانع نشود از اجابت دعايم به درگاهت، بدی عمل و زشتی كردارم و مرا با آنچه از اسرار نهانم می دانی رسوا مسازی و در كيفر آنچه در خلوتهايم انجام دادم شتاب نكنی، از زشتی كردار و بدی رفتار و تداوم تقصير و نادانی و بسياری شهواتم و غفلتم، شتاب نكنی، خدايا! با من در همه احوال مهرورز و بر من در هر كارم به ديده لطف بنگر، خدايا، پروردگارا، جز تو كه را دارم؟ تا برطرف شدن ناراحتی و نظر لطف در كارم را از او درخواست كنم. خدای من و سرور من، حكمی را بر من جاری ساختی كه هوای نفسم را در آن پيوری كردم و از فريبكاری آرايش دشمنم نهراسيدم، پس مرا به خواهش دل فريفت و بر اين امر اختيار و اراده ام ياريش نمود، پس بدينسان و بر پايه گذشته هايم از حدودت گذشتم، و با برخی از دستوراتت مخالفت نمودم، پس حجت تنها از ان تواست در همه اينها، و مرا هيچ حقی نيست در انچه بر من از سوی قضايت جاری شده و فرمان و آزمايشت ملزمم نموده، ای خدای من اينك پس از كوتاهی در عبادت و زياده روی در خواهشهای نفس عذرخواه، پشيمان، شكسته دل، جويای گذشت طالب آمرزش، بازگشت كنان با حالت اقرار و اذعان و اعتراف به گناه، بی آنكه گريزگاهی از آنچه از من سرزده بيابم و نه پناهگاهی كه به آن رو آورم پيدا كنم، جز اينكه پذيرای عذرم باشی، و مرا در رحمت فراگيرت بگنجايی، خدايا! پس عذرم را بپذير، و به بدحالی ام رحم كن و رهايم ساز از بند محكم گناه، پروردگارا! بر ناتوانی