ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 111

جسمم و نازكی پوستم و نرمی استخوانم رحم كن. ای كه آغازگر آفرينش و ياد و پرورش و نيكی بر من و تغذيه ام بوده ای، اكنون مرا ببخش به همان كرم نخستت، و پيشينه احسانت بر من، ای خدای من و سرور و پروردگارم، آيا مرا به آتش دوزخ عذاب نمايی، پس از اقرار به يگانگی ات و پس از آنكه دلم از نور شناخت تو روشنی گرفت و زبانم در پرتو آن به ذكرت گويا گشت و پس از آنكه درونم از عشقت لبريز شد و پس از صداقت در اعتراف و درخواست خاضعانه ام در برابر پروردگاری ات، باور نمی كنم چه آن بسيار بعيد است و تو بزرگوارتر از آن هستی كه پرورده ات را تباه كنی يا آن را كه به خود نزديك نموده ای دور نمايی يا آن را كه پناه دادی از خود برانی يا آن را كه خود كفايت نموده ای و به او رحم كردی به موج بلا واگذاری؟! ای كاش می دانستم ای سرورم و معبودم و مولايم، آيا آتش را بر صورتهايی كه برای عظمتت سجده كنان بر زمين نهاده شده مسلطّ می كنی و نيز بر زبانهايی كه صادقانه به توحيدت و به سپاست مدح كنان گويا شده و هم بر دلهايی كه بر پايه تحقيق به خداونديت اعتراف كرده و بر نهادهايی كه معرفت به تو آنها را فرا گرفته تا آنجا كه در پيشگاهت خاضع شده و به اعضايی كه مشتاقانه به سوی پرستشگاههايت شتافته اند و اقراركنان جويای آمرزش تو بوده اند، شگفتا اين همه را به آتش بسوزانی! هرگز چنين گمانی به تو نيست و از فضل تو چنين خبری داده نشده. ای بزرگوار، ای پروردگار و تو از ناتوانی ام در برابر اندكی از غم و اندوه دنيا و كيفرهای آن و آنچه كه زا ناگواريها بر اهلش می گذرد آگاهی، با آنكه اين غم و اندوه و ناگواری درنگش كم بقايش اندك و مدّتش كوتاه است، پس چگونه خواهد بود تابم در برابر بلای آخرت، و