ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 113

شده و مزه عذابش را به خاطر نافرمانی چشيده و ميان دركات دوزخ به علّت جرم و جنايتش محبوس شده، و حال آنكه در درگاهت سخت ناله می زند، همچون ناله آن كه آرزومند رحمت توست، و با زبان اهل توحيدت تو را می خواند، و به ربوبيّتت به پيشگاهت توسّل می جويد، ای مولای من، چگونه در عذاب بماند و حال آنكه اميد به بردباری گذشته ات دارد يا آتش چگونه او را به درد آورد درحالی كه بخشش و رحمت تو را آرزو دارد يا چگونه شعله آتش او را بسوزاند درحالی كه فريادش را می شنوی و جايش را می بينی يا چگونه آتش او را دربر بگيرد و حال آنكه از ناتوانی اش خبر داری، يا چگونه در طبقات دوزخ به اين سو و آن سو كشانده شود درحالی كه راستگوی اش را می دانی، يا چگونه فرشته های عذاب او را با خشم برانند و حال آنكه تو را به پروردگاريت می خواند، يا چگونه ممكن است بخششت را در آزادی از دوزخ اميد داشته باشد و تو او را در انجا به همان حال واگذاری؟ همه اين امور از بنده نوازی تو بس دور است، هرگز گمان ما به تو اين نيست و نه از فضل تو چنين گويند و نه به آنچه كه از خوبی و احسانت با اهل توحيد رفتار كرده ای شباهتی دارد، پس به يقين می دانم كه اگر فرمانت در به عذاب كشيدن منكران نبود و حكمت به هميشگی بودن دشمنانت در آتش صادر نمی شد، هر آينه سرتاسر دوزخ را سرد و سلامت می كردی و برای احدی در انجا قرار و جايگاهی نبود، امّا تو كه مقدّس است نامهايت سوگند ياد كردی كه دوزخ را از همه كافران چه پری و چه آدمی پر سازی و ستيزه جويان را در انجا هميشگی و جاودانه بداری و هم توكه ثنايت برجسته و والا است به اين گفته ابتدا كردی و با نعمتهايت كريمانه تفضّل فرمودی كه «آيا مؤمن همانند فاسق است؟ نه، مساوی نيستند» ای خدا و سرور من، از تو خواستارم به قدرتی كه مقدّر نمودی و به فرمانی