ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 122

با آن آسمانها و زمين را از اينكه ويران شوند نگاه داشتی و می خوانمت به اراده ات كه جهانيان در برابرش مطيعند، و به كلمه ات كه با آن آسمانها و زمين را آفريدی، و به حكمتت كه با آن شگفتيها را ساختی، و تاريكی را با آن پديدآوردی و آن را شب قرار دادی، و شب را برای آرامش مقرّر داشتی و هم با آن حكمت نور را آفريدی و آن را روز قرار دادی، و روز را مايه جنبش و بينايی سنجش ساختی، و نيز با آن خورشيد را آفريدی، و خورشيد را مايه تابش نمودی، و با آن ماه را پديد آوردی و ماه را نورانی ساختی، و با آن ستارگان را خلق كردی و آنها را اخترانی تابناك و برجها و چراغها و زينت و عامل راندن شياطين قرار دادی برای ستارگان مشرقها و مغربها و نيز طلوع گاهها و گردشگاهها مقرّر ساختی و برای آنها مدارهايی كه در آنها شناورند قرار دادی و برای آنها در آسمان منزلگاههايی مقدر فرمودی، پس چه نيكو تقدير نمودی و صورتگری كردی و چه نيكو صورتشان دادی، و با نامهايت آنها را بر شمردی درخور و به حكمتت تدبير نمودی تدبيری شايسته و چه نيكو تدبير كردی و با تسلّط بخشيدن شب و روز و ساعات بر آنها شمارش سالها و ثبت حساب را شناساندی، و ديدن آنها را برای همه مردم يكسان نمودی، و خدايا! از تو می خواهم به عظمتت كه با آن بنده و فرستاده ات موسی بن عمران (درود بر او) در ميان قدسيان، برتر از احسان كروبيّان، فراتر از سحابهای نور، بر فراز تابوت شهادت، در عمودی از آتش، و در طور سينا، و در كوه حوريث، در وادی مقدّس، در