ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 936

در حال سجده بود و می گفت: ای پروردگارم، تو را چه می شود كه از من خشنود كنی، هركه را از او نزد من حقیّ است، و اينكه گناهانم را بيامرزی، و به رحمتت مرا وارد بهشت گردانی جز اين نيست كه، گذشت تو از ستمكاران است، و من از ستمكارانم، پس مرا به مهرت فرا گير، ای مهربان ترين مهربانان.

حضرت فرمود: سر از سجده بردار كه دعايت مستجاب شد، به درستی كه دعای پيامبری را خواندی كه در زمان قوم عاد بود.

مولّف گويد: ما در «مفاتيح» در ضمن اعمال مسجد كوفه، و مسجد زيد، بعضی دعاها را نقل كرديم كه در سجده خوانده می شود. و شيخ طوسی در كتاب «مصباح المتهجّد» در ذكر سجده شكر فرمود: مستحبّ است برای برادران خود، در سجده دعا كند و بگويد:

ای پروردگار بامداد، و شبهای ده گانه، و پروردگار جفت و تك، و شب هنگامی كه می گذرد، و پروردگارم هر چيز، و معبود هر چيز، و آفريننده هر چيز، و پادشاه هر چيز، بر محمّد و خاندانش درود فرست، و با من و فلان و فلان آنچه شايسته آنی انجام ده، و نسبت به ما آنچه سزاوار آن هستيم انجام مده، به درستی كه تو اهل تقوا و آمرزشی. چون سر از سجده برداشتی، دست خود را بر موضع سجود خود می مالی، و از طرف چپ صورت به صورت می كشی، آنگاه به پيشانی، سپس سه مرتبه به جانب راست، و در هر مرتبه می گويی:

خدايا تو را ستايش، معبودی جز تو نيست، دانای نهان و آشكار، بخشنده و مهربان، خدايا اندوه درون و غم و دگرگونيها و فتنه ها آنچه آشكار شد و آنچه نهان گشت را از من برطرف كن.