عرفا چگونه می بينند؟، ص: 26
بای عبد، دليل بر بِرّ و نيكی به مردم است: «وَ بِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَاناً» «1»، «» «2»، «». «3» دال كلمه عبد، ديگر آخر جاده است. عبد وقتی به هفتاد و هشتاد سالگی می رسد و اين بندگی را ادامه داده و به دنو من الله می رسد؛ يعنی ديگر به خدا نزديك می شود، آن وقت اين كلمه عبد دهانش باز است؛ يعنی دهان وجود عبد واقعی، فقط برای گرفتن باز است و هيچ چيزی را از دست نمی دهد و هميشه دارد به خودش اضافه می كند.
حالا يك آيه هم بخوانم كه خدا اين مقام را بر روی دوش جان عبادش گذاشته است: «». «4» عبادت فقط نماز و روزه و حج نيست و «» هم
______________________________ (1) 1. بقره: 83.
(2) 2. مريم: 14.
(3) 3. مائده: 3.
(4) 4. انبياء: 73.