و در آن روز كه براى لقاى خويشم برانگيزى شرمندهام مكن، و در برابر دوستانت رسوايم مساز، و ياد خود را از خاطرم مبر، شركت را از من سلب مكن. بلكه آن را، در حالات سهو و در مواقع غفلت جاهلان به نعمتهايت، با من ملازم ساز، و مرا ملهم كن كه بر آنچه به من عطا فرمودهاى ثنا گويم، و بر آنچه به سويم فرستادهاى اعتراف كنم.