وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
دعاى امام در اظهار فروتنى و خاكسارى به درگاه خداوند
﴿1﴾
رَبِّ أَفْحَمَتْنِي ذُنُوبِي ، وَ انْقَطَعَتْ مَقَالَتِي ، فَلَا حُجَّةَ لِي ، فَأَنَا الْأَسِيرُ بِبَلِيَّتِي ، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِي ، الْمُتَرَدِّدُ فِي خَطِيئَتِي ، الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِي ، الْمُنْقَطَعُ بِي .
(1) اى پروردگار من! (سنگينى بار) گناهانم (لب) مرا از سخن فرو بسته و (شيرازهى) سخنم را از هم گسيخته است، و (همين امر نشان مىدهد كه براى بىگناهى خود) دليلى ندارم، و من خود را اسير بلايى كردهام (كه خود آفريدهام) و شخصاً مسئول (پيامدهاى) كردار (ناپسند) خويشم (چرا كه) در (ورطهى) گناهان خود سرگردان، در نيت خود درمانده و با تمام وجود وامانده و حيرانم؛
﴿2﴾
قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِي مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِينَ ، مَوْقِفَ الْأَشْقِيَاءِ الْمُتَجَرِّينَ عَلَيْكَ ، الْمُسْتَخِفِّينَ بِوَعْدِكَ
(2) خود را با گنهكاران فرومايه و پست و تيرهبختان گستاخى كه از روى جسارت وعدههاى تو را سبك شمردهاند، هم منزل كردهام.
﴿3﴾
سُبْحَانَكَ أَيَّ جُرْأَةٍ اجْتَرَأْتُ عَلَيْكَ؟! وَ أَيَّ تَغْرِيرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِي؟!
(3) (بارالها!) تو پاك و منزهى، (اينك پشيمانم از اين كه) با كدام قدرت و جرأتى در محضر تو گستاخى كردم؟! و چگونه (از روى غفلت) خود را فريب داده و در نابودى خود كوشيدم؟!
﴿4﴾
مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي ، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي ، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي ، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي ، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي ، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي ، ارْحَمْ شَيْبَتِي ، وَ نَفَادَ أَيَّامِي ، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي .
(4) مولاى من! بر اين به صورت درافتادنم (بر خاك مذلت) و لغزش گام (نااستوار) من رحمت آور، و نادانى مرا به بردبارى و زشتى كردارم را با احسان خويش ناديده گير، من به گناه خود اقرار و به خطاى خود اعتراف مىكنم، اينك اين دست و موى سر من است كه در اختيار توست و من براى قصاص تو تسليم و آمادهام. بر پيرى و سپرى شدن ايام (عمر) و فرا رسيدن زمان مرگ و ناتوانى و بينوايى من رحمت آور.
﴿5﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيَا أَثَرِي ، وَ امَّحَى مِنَ الَْمخْلُوقِينَ ذِكْرِي ، وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيِّينَ كَمَنْ قَدْ نُسِيَ
(5) مولاى من! رحمت خود را از من دريغ مدار به هنگامى كه در دنيا نشانى از من نباشد و يادم از خاطر آفريدگان برود، و همانند فراموش شدگان به (دست) فراموشى سپرده شوم.
﴿6﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورَتِي وَ حَالِي إِذَا بَلِيَ جِسْمِي ، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِي ، وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِي ، يَا غَفْلَتِي عَمَّا يُرَادُ بِي .
(6) مولاى من! به حال من رحمتآور در زمانى كه به خاطر گرفتارىهاى جسمانى صورت حالم دگرگونى پذيرد و حالتم دچار تغيير شود و شيرازهى اعضاى (بدن) من از هم بپاشد و مفاصل من از هم جدا شود. بدا به حال (من و) بىخبرى من از آن چه قرار است برايم اتفاق افتد!
﴿7﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي فِي حَشْرِي وَ نَشْرِي ، وَ اجْعَلْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ مَعَ أَوْلِيَائِكَ مَوْقِفِي ، وَ فِي أَحِبَّائِكَ مَصْدَرِي ، وَ فِي جِوَارِكَ مَسْكَنِي ، يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ .
(7) مولاى من!در روز زنده شدن و برانگيخته شدن من (از خاك) رحمت خود را از من دريغ مدار و (در روز قيامت) جايگاه مرا با دوستانت و بازگشت مرا (از ديار دنيا به ديار آخرت) همراه شيفتگانت و منزل و مأواى مرا در جوار خويش قرارده اى پروردگار جهانيان!