وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
از دعاهاى امام عليهالسلام است در خضوع و فروتنى براى خداى توانا و بزرگ
﴿1﴾
رَبِّ أَفْحَمَتْنِي ذُنُوبِي ، وَ انْقَطَعَتْ مَقَالَتِي ، فَلَا حُجَّةَ لِي ، فَأَنَا الْأَسِيرُ بِبَلِيَّتِي ، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِي ، الْمُتَرَدِّدُ فِي خَطِيئَتِي ، الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِي ، الْمُنْقَطَعُ بِي .
(1) پروردگارا، گناهانم زبانم را بسته، و رشته گفتارم را از هم گسسته و هيچ عذرى برايم باقى نمانده به بلاى خود اسير و به كردار خويش گرفتارم، در ورطه خطاهايم سرگردان و از سرانجام خود حيرانم، از همه جا بريدهام و در كار خود درماندهام.
﴿2﴾
قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِي مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِينَ ، مَوْقِفَ الْأَشْقِيَاءِ الْمُتَجَرِّينَ عَلَيْكَ ، الْمُسْتَخِفِّينَ بِوَعْدِكَ
(2) خود را در رديف خواران گناهكار نهادهام، و در جايگاه تيرهبختان گستاخ گزاردهام و در زمرهى اندك انگاران كيفرت جاى دادهام.
﴿3﴾
سُبْحَانَكَ أَيَّ جُرْأَةٍ اجْتَرَأْتُ عَلَيْكَ؟! وَ أَيَّ تَغْرِيرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِي؟!
(3) شگفتا! به چه جرأتى در پيشگاهت گستاخى كردم و به كدامين حيلت خو د را فريفتم.
﴿4﴾
مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي ، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي ، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي ، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي ، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي ، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي ، ارْحَمْ شَيْبَتِي ، وَ نَفَادَ أَيَّامِي ، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي .
(4) آقاى من، تو خود به سرنگونىام به روى در آتش و لغزش قدمم رحم آور. با بردبارىات از نادانىام درگذر، و با احسانت گناهانم ببخشاى خدايا، من به گناه و خطاى خويش معترفم، اين دست و اين موى سرم براى كيفرت تسليم توام. ولى خداى من، به پيرى و پايانى عمرم و نزديكى مرگ و ناتوانىام و بينوايى و بيچارگىام رحم نماى.
﴿5﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيَا أَثَرِي ، وَ امَّحَى مِنَ الَْمخْلُوقِينَ ذِكْرِي ، وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيِّينَ كَمَنْ قَدْ نُسِيَ
(5) خداى من، آن گاه كه ديگر نشانى از من در دنيا نماند و نامم در بين زندگان به ميان نيايد و به سان فراموش شدگان از يادها روم تو خود به من مهر ورز.
﴿6﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورَتِي وَ حَالِي إِذَا بَلِيَ جِسْمِي ، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِي ، وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِي ، يَا غَفْلَتِي عَمَّا يُرَادُ بِي .
(6) آقاى من، آن هنگام كه در قبر روى و حالم دگرگون شود و جسمم بپوسد و اندامم از هم پاشد و بندبند پيكرم از هم بگسلد به من رحم نماى. فرياد از غفلتم كه در عاقبت خويش نينديشدم.
﴿7﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي فِي حَشْرِي وَ نَشْرِي ، وَ اجْعَلْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ مَعَ أَوْلِيَائِكَ مَوْقِفِي ، وَ فِي أَحِبَّائِكَ مَصْدَرِي ، وَ فِي جِوَارِكَ مَسْكَنِي ، يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ .
(7) مولاى من، در وقت رستاخيز و برانگيختن از قبر به من رحم آور چنان تقدير فرماى كه در آن روز در زمره اولياى خود جايم كنى، و در ميان دوستانت راهم دهى و در جوار خويش مأوايم نهى، اى خداوند جهانيان.