دعای 53 ( دعا در اظهار ذلّت به پیشگاه خداوند ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) پروردگار من گناهانم مرا از گفتن خاموش كرده، و گفتارم از هم گسسته شده، چرا كه بهانه و حجتى ندارم، پس منم كه به بلاى خود اسير شده‌ام، و گروگان عمل خويشم، و در خطايم حيرانم، از هدفم سرگردان، و در راهم درمانده.

(2) خود را در جايگاه گناهكاران ذليل نگاهداشته‌ام، جايگاه اشقياء كه بر تو جرأت كرده‌اند. و وعده‌ات سبك شمرده‌اند.

(3) پاك و منزهى تو! با كدام جرأت بر تو دليرى كردم. و با كدام تباهى خود را هلاك نمودم.

(4) مولاى من رحم كن بر زمين خوردنم با صورت و بر لغزش گامهايم، و به بردباريت بر نادانيم ببخش، و به احسانت بر بدكاريم، كه من به گناه خود اقرار دارم، و به خطايم اعتراف مى‌كنم، و اين دست من و موى پيشانى من است، كه خود را براى قصاص از نفسم با زارى تسليم كرده‌ام، بر پيريم رحم كن، و بر تمام شدن روزهايم، و نزديكى مرگم، و ناتوانى و بى چيزى و بيچارگى‌ام.

(5) مولاى من و رحم كن بر من هنگامى كه نشانم از دنيا قطع شود، و اى آفريدگان يادم محو گردد، و از فراموش شدگان باشم مانند كسى كه از ياد رفته است.

(6) مولاى من و رحم كن بر من هنگام تغيير صورتم و دگرگونى حالم چون جسم من پوسيده شد، و اندامم از هم پاشيد، و پيوندهايم از هم گسست، واى بر غفلت من از آنچه درباره‌ام اراده شود.

(7) مولاى من و رحم كن بر من در برانگيخته و زنده شدنم، و در اين چنين روزى جايگاهم را ملازم اولياء و دوستان خود قرار ده، و بازگشتم (به سوى تو) را در صف عاشقانت، و منزلگاهم را در همسايگى خود، اى پروردگار عالميان.