وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
در مقام فروتنى در پيشگاه الهى
﴿1﴾
رَبِّ أَفْحَمَتْنِي ذُنُوبِي ، وَ انْقَطَعَتْ مَقَالَتِي ، فَلَا حُجَّةَ لِي ، فَأَنَا الْأَسِيرُ بِبَلِيَّتِي ، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِي ، الْمُتَرَدِّدُ فِي خَطِيئَتِي ، الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِي ، الْمُنْقَطَعُ بِي .
(1) خدايا گناهم چنين در نشاند
نشاند و مجالم به گفتن نماند
مرا بسته شده راه حجت دگر
به سختى در افتادهام تا به سر
منم من گرفتار كردار خويش
به حيرانى افكندهام بار خويش
به راه رهايى از آن ماندهام
به خود مانده و از همه راندهام
﴿2﴾
قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِي مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِينَ ، مَوْقِفَ الْأَشْقِيَاءِ الْمُتَجَرِّينَ عَلَيْكَ ، الْمُسْتَخِفِّينَ بِوَعْدِكَ
(2) مرا نفس در جايگاه خسان
در افتاده و كار چون ناكسان
در افتاده در جايگاهى كه سخت
ز گستاخيش تيره گرديه بخت
﴿3﴾
سُبْحَانَكَ أَيَّ جُرْأَةٍ اجْتَرَأْتُ عَلَيْكَ؟! وَ أَيَّ تَغْرِيرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِي؟!
(3) خدايا چهام اين دليرى فزود
به سوى هلاكت كهام ره نمود
﴿4﴾
مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي ، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي ، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي ، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي ، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي ، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي ، ارْحَمْ شَيْبَتِي ، وَ نَفَادَ أَيَّامِي ، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي .
(4) خدايا در افتادهام من به رو
به لغزيده پا رفته در گل فرو
ببخشاى اگر چند شايانيم
شكيباييت بين و نادانيم
ببخشاى بر زشت كرداريم
كه خود گويم از جهل و بدكاريم
ببين اين بود دست و رخسار من
به تسليم باشد سر و كار من
﴿5﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيَا أَثَرِي ، وَ امَّحَى مِنَ الَْمخْلُوقِينَ ذِكْرِي ، وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيِّينَ كَمَنْ قَدْ نُسِيَ
(5) گذشته است بسيار ايام من
ز هستى بشويد جهان نام من
ببين ناتوانى نياز مرا
در اين لحظه سوز و گداز مرا
در افتاده مسكين به بيچارگى
ز كف داده طاقت به يكبارگى
كرم كن به بيچارهاى اى كريم
سزد مهربانى تو را اى رحيم
﴿6﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورَتِي وَ حَالِي إِذَا بَلِيَ جِسْمِي ، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِي ، وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِي ، يَا غَفْلَتِي عَمَّا يُرَادُ بِي .
(6) در آن دم كه نامم ز هستى گسست
ز دلها همه نام من رخت بست
فراموش گرديده از يادها
همه يادها رفته بر بادها
الا اى خدا اى تو مولاى من
در آن دم كه ديگر بود واى من
در آن دم كه در خاك جسمم نهند
جدا سازد ايام بندم ز بند
نماند بپوسد همه پيكرم
نه دستى كه آن را فرا آورم
دريغ اى خدا آه بر من دريغ
بر اين جان فسوس و بر اين تن دريغ
به غفلت درافتادم از كار خويش
نرفتم ببندم مگر بار خويش
﴿7﴾
مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي فِي حَشْرِي وَ نَشْرِي ، وَ اجْعَلْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ مَعَ أَوْلِيَائِكَ مَوْقِفِي ، وَ فِي أَحِبَّائِكَ مَصْدَرِي ، وَ فِي جِوَارِكَ مَسْكَنِي ، يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ .
(7) به من رحم كن اى تو مولاى من
در آن دم كه از قبر آرم بدن
در آن روز در رفتن و آمدن
ز ياران خود ساز همراه من
در آنجا بده منزل و جايگاه
به نزديكى دوستان اى اله