ريا

از ديگر گناهان قلب ، ريا است . رياكار در تمام اعمالش ، جز جلب خشنودى ديگران هدفى ندارد . ريا در اعمال عبادى به طور قطع باعث باطل شدن عمل و در اعمال غير عبادى علت بى‏ارزش شدن كوشش انسان است . رياكار ، در حقيقت دنيا پرست است و خدا خواهى او پوششى براى پرده ننگين دنيا پرستى اوست .
رياكار مى‏خواهد در ميان مردم كسب آبرو كند ، تا از اين طريق به نان و نوايى برسد و خواسته‏هاى شيطانى خويش را اعمال كند . كسى كه داراى خواسته‏هاى مادى و معنوى است و مى‏بيند براى رسيدن به اين خواسته‏ها ، بايد از نيروى مردمى استفاده كند و نيروى مردمى جز از طريق جلب رضا و اعتماد آنان به‏دست نمى‏آيد و جلب رضا و اعتماد مردم ، جز از راه نشان دادن عبادات و خوبى‏ها ميسر نيست ، پس به دايره عبادات قدم مى‏گذارد و دست به هر كارى خيرى مى‏زند ، بايد گفت : او پهلوان ميدان ريا است و در حقيقت براى رسيدن به اهداف پليدش دست به وسايل پاك زده و اين همان راهى است كه مادّيگران تاريخ در گذشته و كمونيست‏ها در امروز به آن معتقدند كه هدف وسيله را توجيه مى‏كند و در آيات و روايات اگر بگويند : چنين شخصى مشرك است ، حق گفته‏اند .
ما در تاريخ مى‏خوانيم كه ستمگران و زورگويانى كه بر ملت‏هاى دينى حكومت مى‏كردند ، دست به كارهاى خير مى‏زدند ، مسجد مى‏ساختند ، زيارت مى‏رفتند ، خرج قرآن نوشتن و كتاب دينى نوشتن مى‏دادند ، قرآن چاپ مى‏كردند ، حرم ائمه عليهم‏السلامرا تعمير مى‏كردند ، گاهى به نماز جماعت حاضر مى‏شدند ، به فقرا اطعام مى‏كردند ، دارالايتام و مدرسه مى‏ساختند و از طرفى مبارزان در راه حق و بى‏گناهان را به زندان مى‏انداختند ، مظلومان را مى‏كشتند ، حقوق مردم را پايمال مى‏كردند و خلق خدا را به انواع شكنجه‏ها مبتلا مى‏كردند !!

آيا اعمال نيك آنان را جز بر ريا و پوششى بر جناياتشان به چيز ديگرى مى‏توان حمل كرد ؟ قلب اگر از ريا خالى نباشد ، انسان نمى‏تواند عمل واقعى و باارزش داشته باشد و نمى‏تواند در پيشگاه حق داراى مقام بندگى باشد ، پاكى عمل و ارزش آن بستگى به قلب سالم از ريا دارد و انسان بى‏ريا از بسيارى گناهان در امان و مصونيّت است . بسيارى از مردم هستند كه در تمام جوانب زندگى زياد زحمت مى‏كشند و خيلى كار خير مى‏كنند ، اما چون زحمات آنان آلوده به ريا است ، براى زحمات و كوشش آنان عاقبتى نخواهد بود و قرآن مجيد آنان را از زيانكارترين مردم مى‏داند :
قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُم بِالأَخْسَرِينَ أَعْمَالاً * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً . بگو : آيا شما را از زيانكارترين مردم از جهت عمل آگاه كنم ؟ * [ آنان ] كسانى هستند كه كوششان در زندگى دنيا به هدر رفته [ و گم شده است ]در حالى كه خود مى‏پندارند ، خوب عمل مى‏كنند .