پروردگار نظام برنامه ها را طورى تنظيم كرده است كه حتماً ما آخرت را از دنيا بايد آباد كنيم. اگر دست به اصلاح تركيب آخرت خود نزنيم، بعد از مردن وقتى وارد آخرت شويم، آخرت ما مانند كوير است. امكان دارد وارد آخرت شود و ببيند كوير است و بخواهد آخرتش را آنجا بسازد، اما اين امكان در آنجا وجود ندارد؛ چون بايد آخرت را با عبادت با بدن، مال، زبان، حال و اخلاقش آباد كند. وقتى اين ها را در دنيا به كار نگيرد، آخرت او نيز آباد نمى شود و وقتى بايد آن طرف برود كه جاى عبادت و خدمت نيست.
آنجا به چه كسى مى خواهد خدمت كند؟ در آخرت، يا مردم وارد شده اهل بهشت هستند، يا اهل جهنّم، آنهايى كه به بهشت مى روند، چه نيازى به كمك ما دارند؟ و آنهايى كه به جهنّم مى روند، چه كمكى مى شود به آنها كرد؟ به جاى پول خرج كردن در دنيا، در آخرت پولى نيست كه خرج كند. چقدر خوب بود اگر همه بيدار زندگى مى كردند.
به گورستان گذر كردم كم و بيش بديدم قبر دولتمند و درويش
نه درويش بى كفن در خاك رفته نه دولتمند برده يك كفن بيش درويش يعنى فقير، كسى كه دست خالى است. تمام مالى كه از دنيا با خود مى بريم، چند متر پارچه كفن است كه آن هم امام زين العابدين عليه السلام در دعاى ابوحمزه ثمالى مى فرمايد:
«أَبْكِى لِخُرُوجى عَنْ قَبْرِى عُرْياناً» لاى خاك ها مى پوسد و در قيامت مردم را بدون اين كه حتى كفن خود را آورده باشند، وارد محشر مى كنند و ديگر اين چند متر پارچه هم نيست.
آنجا كه جاى كار خير و عبادت نيست، چرا؟ چون رشته تكليف را با مرگ از ما قطع مى كنند. روزگار سجده، نماز، خمس و زكات و عبادات ديگر گذشته است.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
