اهتمام علماى شيعه بر نقل روايات صحيح‏

كتاب كافى علاوه بر اين كه خود كتاب معتبر است، نويسنده آن هم شيخ كلينى خيلى معتبر است كه در ابتداى جلد اول جمله اى دارد كه براى ما خيلى جالب است. ايشان نوشته است: من هر روايتى را خواستم در اين كتاب بنويسم، ارزيابى كردم، اگر اين روايت در قيامت بين من و پروردگار حجّت بود، من آن را نوشتم؛  يعنى اين ده جلد كتاب را به گونه اى نوشته ام كه در قيامت گرفتار محاكمه پروردگار نشوم. كتاب بعد، كتابى است كه عالم بزرگ و كم نظير، شيخ صدوق به نام «من لايحضره الفقيه» نوشته است، كه بسيار با ارزش است.
كتاب سوم و چهارم، كتاب «تهذيب» و «استبصار» است كه نويسنده آن وجود مبارك شيخ طوسى است كه علامه حلى كه خود به تنهايى صاحب پانصد و بيست و سه جلد كتاب است، درباره ايشان نوشته است: من در علم و عمل نظير شيخ طوسى را سراغ ندارم. شيخ طوسى كه اهل طوس يا خراسان است، در سنّ بيست سالگى مجتهد جامع الشرايط بود. اين چهار كتاب نيز محصول چهارصد كتاب است كه از زمان اميرالمؤمنين عليه السلام تا زمان امام حسن عسگرى عليه السلام يعنى در روزگار زنده بودن ائمه عليهم السلام نوشته شده است كه از آن چهارصد كتاب، تعداد اندكى اكنون موجود است و بسيارى از آنها جزء كتب خطّى است.
 پيدايش تفكرى غلط در بعضى از شيعيان
اين مقدمه را از بخشى روايات اين كتاب هاى معتبر به دست آورده ام و آن عبارت اين است: ظاهراً از زمان حضرت باقر عليه السلام يا اواخر عمر حضرت زين العابدين عليه السلام اين جريان زشت شروع شد و امامان عليهم السلام از حضرت زين العابدين عليه السلام كه اوايل اين جريان را ديدند تا حضرت رضا عليه السلام خيلى سخت در مقابل اين جريان زشت ايستادند.
اين جريان در شيعه اتفاق افتاد و آن اين بود كه تعدادى آلوده به گناه شدند كه تعبير بعضى از روايات ما در همين كتاب هاى معتبر است كه «يلمّون بالمعاصى» به طرف معاصى و همه گناهان حركت كردند؛ گناهان مالى، بدنى، اجتماعى، شهوانى و حقوقى.
وقتى افراد سالم، پاك و درستكار از جمع خود اهل بيت عليهم السلام، به سمت معصيت بروند؛ چون از شيعه توقع نداشتند، فرقه ها و گروه هاى ديگر به طرف گناهان حركت مى كردند، اين ها امر به معروف و نهى از منكرى مى كردند، اما اين كه از افراد خودشان به جانب انواع گناهان بروند، فوق العاده براى آنان زجرآور و ناراحت كننده بود.