صورت برزخى گناهان دنيايى‏

 مولوى شعر جالبى براساس همين آيات دارد، مى گويد:
 اى دريده پوستين يوسفان             گر بدرد گرگت آن از خويش دان
البته اين پوستينى كه مى گويد، يعنى زندگى مردم. مى گويد: جامعه اى كه كار به كار تو نداشته است؛ مال تو را نبرده، به تو ظلم و بدى نكرده، نسبت به تو مانند يوسف عليه السلام است، يعنى از شرور پاك است. اى كسى كه به زندگى، كسب، جان، آبرو، حيثيت مردم و خانواده آنها ضربه زدى! وقتى بعد از مردن تو را زنده كنند، به صورت گرگ خواهى بود.
در قرآن نخواندى:«وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ»
حيوانات وحشى در قيامت محشور مى شوند. حيوانات كه تكليف ندارند، پس براى چه آنها را محشور مى كنند. اين حيوانات، همين جنس دو پاى ظالم و ستمگر است و الا گوسفند و گاو را زنده كنند و در صحراى محشر بياورند كه چه چيزى به آنها بگويند؟ بگويند: چرا بار آدميزاد را بردى و به او شير دادى؟ آنها را كه نمى خواهند به بهشت يا جهنم ببرند. ولى ما را زنده مى كنند، چون كه تكامل يافته صورت ظاهر آنها هستيم. اگر بنا باشد ما را جريمه كنند، براى اين است كه اين كره، شير، پنير و ماست را خورديم و انرژى آن را در گناه و ظلم صرف كرديم. براى چه به آنها چوب بزنند؟ به بدن ما چوب مى زنند كه اين مجموعه نعمت ها را به ساختمان بدنم وارد كردم و با اين ساختمان ظلم كردم.