كسب رحمت در تجارت‏خانه دنيا

كسانى كه با خرد و با ياران خرد، تمام درهاى شرّ را به روى خود مى بندند و تمام درهاى خير را باز مى كنند، به قوى ترين تاجر در اين تجارتخانه تبديل مى شوند. اين كلام اميرالمؤمنين عليه السلام در ارتباط با وجود اين ها در اين دنيا است: «انَّ الدُّنيا... مَتجَرُ اولِياءِ اللّه اكتَسَبُوا فيه الرحمة»  دنيا براى اولياى خدا تجارتخانه است، كاسبى و منفعت دارند. در تمام مدت عمر خود، كاسبِ «رحمت الله» بودند. در همه حركات؛ در ازدواج، خوردن، خوابيدن، خنديدن، گريه، معاشرت، بچه دار شدن، كار كردن، زراعت، تجارت، در اداره، خانه. فقط كاسب «رحمة الله» هستند. هر قدمى كه برمى دارند، كسب رحمت مى كنند. در احوالات مردى خدايى و ملكوتى در قرن سيزدهم خواندم كه مى گويد: تا هجده سالگى چوپان بودم، بعد عشق درس خواندن به سرم افتاد. آمدم مقدارى درس خواندم و بعد به سبزوار، محضر مبارك حاج ملاهادى سبزوارى آمدم. مدتى هم در مشهد بودم، بالاخره به چهره مهمى در آن قرن تبديل شدم. مى گويد: آن وقتى كه چوپان بودم، از يك طرف شبانى مى كردم- شغل بعضى از انبيا- از يك طرف براى گوسفندانم علف مى چيدم، كه خدمت به حيوانات براى خاطر خدا نيز عبادت است؛ در «نهج البلاغة» آمده است: «فَانَّكم مَسؤولون حَتّى عَنِ البِقاع وَ البَهائِم»
در ضمن به ذكر خدا مشغول بودم. در هر لحظه سه كار مى كردم؛ گوسفند چرانى، علف چينى، ذكر الله. در حال گوسفند چرانى و علف چيدن نيز كاسب رحمت و نور بودند. روزى بعد از ظهر، كشاورزى بى سوادِ از كتاب مدرسه اى، اما با سواد از نبوت انبيا، ولايت امامان و قرآن، آمد، گفت: پسرم شهيد شد. گفتم: چه كسى خبر آورد؟ گفت: خودم. گفتم: تو از كجا خبر آوردى؟ گفت: روى زمين داشتم بيل مى زدم، بلند شدم و به طرف جبهه ايستادم، نگاه كردم، ديدم فرزندم شهيد شد. چند روز بعد آمدند، گفتند: فرزندت شهيد شد، گفت: مى دانم.
مگر مى شود نور و علم را فريب داد؟ «اكتسبوا فيه الرحمة» كاسبى آنان «رحمة الله» است و به خاطر همين رحمت، چشم و گوش و زبان دار مى شوند. گاهى همين دهقان بى سواد در آن منطقه چيزهايى را به من ياد مى داد كه مى ديدم همان چكيده منبرهاى خوب است. «وَ رَبِحُوا فِيهِ الجَنَّةِ»
سود آنان در اين كاسبى، بهشت پروردگار است. قرآن مجيد در باب اين تجارت، سه آيه دارد كه بسيار زيبا و قابل بحث است. و نكات فوق العاده، اشارات و لطايف دقيقى دارد.
 با خضر دانش يار شو اى موسى دل             شايد كزين صحرا كنى طى منازل
 از شهر تن جانا ببايد رخت بستن             زادى طلب تا فرصتى دارى به منزل
 جز طاعت و خدمت نباشد زاد اين راه             بر دين و دانش كوه شو مشو غافل
 لذات جسمانى فانى دانه توست             زور و زر و جاه دام ست اى مرغ عاقل
 با عشق آن يكتاى بى همتا الهى             همت طلب از هر دو عالم مهر بگسل
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته