دعوت كننده چه كسى است؟

چه كسى ما را به اين تجارت دعوت كرده است؟ در حديث قدسى آمده است: «أَنا جليسُ مَن ذَكَرَنى وَ مُحبُّ مَن احَبَّنى وَ مُطيعُ مَن أطاعَنى»  من همنشين كسى هستم كه به ياد من است و دوستدار كسى هستم كه مرا دوست مى دارد و خواسته كسى كه مرا اطاعت كند مى دهم. خدا در اين سه جمله مى فرمايد: كسى كه عاشق ترين عاشقان به شماست، شما را به تجارت دعوت كرده است. چه كسى مانند او انيس و جليس ما است؟ چه كسى مانند او به خواسته هاى ما گوش مى دهد؟ در دعاها آمده است كه تو از من نخواسته، به تو عطا كردم:
 «يا مَنْ يُعطى مَن سَئَلَهُ يا مَن يُعطى مَن لَم يَسئله وَ مَن لَم يَعْرِفه تَحَنُناً مِنه وَ رَحمةً»  اى آن كه به هر كه از او بخواهد مى بخشد، اى آن كه به هر كه از او نخواهد و او را نشناسد نيز مى بخشد. عطايش از روى مهربانى و رحمت است. اصلًا از من نمى خواستى و نخواستى، اما من به تو عطا كردم. عطاى من نيز از باب محبت، لطف و عشق بوده است. عاشق صادق، ما را به تجارت دعوت كرده است. و در اين تجارت نيز هيچ سهمى براى او مقرّر نيست، چون احتياج ندارد. خدا در قرآن مجيد مى فرمايد: «تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقّ» اين آيه نيز از آيات عجيب كتاب خداست. مى فرمايد: حبيب من! از دو چشم اهل معرفت، سيل وار اشك مى آيد؛ يعنى سرزمينى هستند كه قنات الهى آنها را سيراب مى كند. اين اشك به جايى ديگر وصل است، چون پروردگار مى فرمايد: «مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقّ» يعنى اين منبع و چشمه اصلى اين اشك، به معرفت نسبت به حق وصل است.