مخالفت دين با جنگ طلبى‏

جنگى بين حق و باطل اتفاق افتاد، البته در جنگ هاى بين حق و باطل، هميشه پيشقدم و طراح جنگ، طرف باطل بوده است، چون:

«وَ مَآ أَرْسَلْنَكَ إِلَّا رَحْمَهً لّلْعَلَمِينَ »  ايشان اقتضاى طرح و پيشقدم شدن در جنگ را ندارد، بلكه:

«لَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانفَضُّواْ مِنْ حَوْلِكَ »  اين بزرگواران منابع رحمت بودند. زجر مى كشيدند. اگر به ناحق به كسى لطمه وارد مى شد، تمام انبيا و ائمه عليهم السلام فرو رفتن خار به پاى كسى را تحمل نداشتند.

كارى به اين نداشتند كه طرف مقابل كيست؛ رفيق، مؤمن و ديندار است؟ يا با آنها دشمنى دارد؟ شما ناله جگر سوز اميرمؤمنان عليه السلام در مسجد كوفه را بخوانيد كه با چه سوزى، درحالى كه روى منبر ايستاده بود، ناله كرد از اين كه كارگزاران معاويه در مرز كشور، خلخالى را از پاى زن يهوديه بيرون كشيده اند و شما ساكت هستيد. آن وقت حاضر بودند در ميدان جنگى شركت كنند كه از روى ظلم چند هزار نفر را مثل برگ درخت روى زمين بريزند؟

دشمن با عملش رضايت به كشته شدن را اعلام كرده است. دشمن لشگر كشى كرده ومى خواهد شهر را بگيرد، غارت كند، زن ها ودخترهارابه اسارت ببرد، پيغمبر اسلام صلى الله عليه وآله هر چقدر رحمتش فراگير باشد، باز نمى تواند نسبت به ظلمى كه مى خواهد به مظلومان بشود، بى تفاوت باشد. بايد برود و در مقابل دشمن بايستد.

وجود مبارك سيدالشهداء هشت روز زمينه را فراهم مى كرد كه يزيديان به جنگ با او نيايند. نه اهل ترس بود، نه اهل فرار از مرگ. از انتقال به عالم ديگر نيز وحشت نداشتند. وقتى اقوام حضرت عليه السلام در آستانه دروازه مكه عرض كردند: اين سفر بوى مرگ مى دهد، نرويد. ايشان جواب داد: اشتياقم به مرگ از اشتياق حضرت يعقوب عليه السلام به ديدن حضرت يوسف عليه السلام بيشتر است. پس چرا از دوم محرم تا روز دهم كارى كردند كه جنگ نشود؟ براى اين كه دشمن در دنيا و آخرت ضرر نكند. اصلًا بحث خودش، اصحاب و خانواده اش مطرح نبود. مى خواست در اين هشت روز، با كار فرهنگى، شايد اين مردم خواب زده و غافل را بيدار كند و نگذارد اين ها به شقاوت كشتن امام كه پاداشى جز جهنم ندارد، گرفتار شوند:

«وَ مَن يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُّتَعَمّدًا فَجَزَآؤُهُ جَهَنَّمُ خَلِدًا فِيهَا»  اما دشمن به امام عليه السلام گفت: با يزيد مى سازيم و شقاوت را مى خواهيم.

امام عليه السلام فرمودند: دين و دامن پاك مادرانى كه ما در آن دامن ها تربيت شده ايم به ما اجازه نمى دهد كه ما با يزيد بسازيم. خدا ما را به امامت انتخاب كرد و ما را واسطه اى قرار داد كه شما را به بهشت ببريم. ما چرا با شما بسازيم كه به جهنم برويم؟ شما با ما بسازيد كه به بهشت برويد.

پاسخ عمر سعد كه از قول سى هزار نفر وكالت مى كرد اين بود: اى حسين بن على! اكنون كه با ما سر سازش ندارى، جنگى را برپا مى كنيم كه در اين جنگ، دست ها و پاها قطع، بدن ها قطعه قطعه و سرها جدا شود و مردى در ميان شما زنده نماند.

يعنى دشمن خودش را با اختيار در آغوش غضب و آتش جهنم قرار داده است.

اينجا حضرت سيدالشهداء عليه السلام ديگر بايد چه كار كند؟ حضرت بايد شهادت را بپذيرد و جهنم رفتن آنها را نيز قبول كند، چون ذات كار دشمن دارد اين را مى گويد.

اينجا همان نقطه اى است كه خدا در قرآن به پيغمبر صلى الله عليه وآله مى گويد:

«ذَرْهُمْ فِى خَوْضِهِمْ يَلْعَبُون »  آنها را در اين بازى گرى خيالات، فساد باطن و فساد عمل رها كن تا بچرند.

ديگر چگونه بايد با مردم حرف زد و راهنمايى كرد؟ ديگر راهى نيست. خدا راه نبوت انبيا، عقل، امامت و قرآن را كه باز كرده است. راه دعوت از مردم، كه ميليون ها سال باز است. راه ماه مبارك رمضان، شب قدر، بيان حلال و حرام باز است. ديگر چه راهى براى نجات اهل دوزخ از دوزخ باقى مى ماند؟

خدا اين مطلب را در قرآن مى فرمايد:

«فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقّ إِلَّا الضَّلَلُ »  بعد از حق، جز گمراهى چيست؟ خداوند متعال، انبيا و ائمه عليهم السلام حجت را بر مردم از هر ناحيه اى تمام مى كنند، بعد مردم نافرمان را به جهنم مى برند. پروردگار بدون اتمام حجت كسى را به هيچ عنوان به جريمه محكوم نمى كند.