نوشته اند كه: پيغمبر صلى الله عليه و آله يك روز وارد مسجد شدند، اين «ثوبان» را ديدند كه گوشه مسجد نشسته، زانو به بغل گرفته، حالت غم و غصه دارد.
پيغمبر صلى الله عليه و آله هم انسانى نبود كه در مقابل وضع مردم بى تفاوت باشد. البته اين طور هم نبود كه حالا هر مشكلى كه براى كسى پيش مى آمد، پيغمبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله دستشان باز بود كه همان وقت مشكل را حل كنند.
گاهى نعمتى در اختيارشان بود، و مشكل را حل مى كردند، گاهى به مردم مى فرمودند: مشكل اين برادر مؤمنتان را حل كنيد. گاهى از طريق غنائم جنگى مشكل مردم را حل مى كردند. گاهى از زحمات و دست رنج خودشان مشكل مردم را حل مى كردند. گاهى هم امكان حل مشكل نبود، با يك چهره باز و آرام، با يك لب متبسم، با كنار هم گذاشتن يك سلسله كلمات محبت آميز و عاشقانه، دل سائل را آرامش مى دادند و چهره غمناك مراجعه كننده را باز مى كردند.
دنيا دار مشكلات و بلاها
بناى دنيا هم با بناى آخرت فرق مى كند. به قول وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام
« الدنيا دارٌ بالبلاء محفوفةٌ و بالغدر معروفة »
از سر و روى زندگى، از زمان حضرت آدم عليه السلام تا حالا مثل باران بهار بلا ومشكل مى باريده و سختى توليد مى شده؛ مردم دچار امراض لاعلاج، ورشكستگى، خانه خرابى، كم پولى، داغ فرزند، داغ اولاد و شوهر و زن و برادر، داغ پدر و مادر، يتيم شدن بچه ها، مقدارى از اين بلاها كه اصلاً علاجى ندارد و در دنيا جايگزين هم ندارد، مقدارى هم چاره دارد كه حالا يا خود انسان بعد از مدتى كار كردن و زحمت كشيدن دردش را علاج مى كند، يا برادران مؤمن به امر پروردگار بايد درد دردمندان را علاج كنند.
حالا اين انسان كريمى كه نمى تواند در كنار غم ديگران بى تفاوت باشد، سؤال مى كند: گرفته اى، غصه اى دارى؟ علت غصه اش را مى گويد. چقدر خوب است كه انسان غصه همين مسائل را در دنيا داشته باشد.
اين كه در روايات ما هم وارد شده، يكى از آثار وجود مؤمن، حزن و غم است، علتش اين است كه مؤمن هميشه متذكر واقعيات عالم بعد است، طبيعتا نسبت به اين واقعيات، از ترس اين كه كم نياورد، غصه مى خورد.
عرض كرد: يا رسول الله! به فكر آخرت بودم، من يك دلى غرق در عشق شما دارم، و به خاطر اين عشقم، جدايى از وجود مقدس شما را اصلاً تحمل ندارم، نه در دنيا و نه در آخرت.
منبع : پایگاه عرفان
