هدف بعثت انبيا از ديدگاه نهج البلاغه

ببينيد اميرالمؤمنين عليه السلام در نهج البلاغه، درباره بعثت و هدايت پيغمبر صلى الله عليه و آله چه مى فرمايد:

« فجاءهم بتصديق الذى بين يديه و النّور المقتدى به ذلك القرآن فاستنطقوه »

اين نور، مشعل و چراغ هدايت، قرآن است كه جامع تمام واقعيات هستى، اعم از ملكى و ملكوتى است.

« وَ الْعَصْرِ »

يك مصداقش روزگار هدايت است.

« إِنَّ الاْءِنسَـنَ لَفِى خُسْرٍ »

يعنى كسى كه تا آخر عمرش تاريك بماند، و خانه وجود و قلب و عقل و نفسش را با اين نور روشن نكند، در خسران است. آنهايى هم كه با اين نور خودشان را منور بكنند، خيالشان در دنيا و آخرت راحت باشد.

در سوره مباركه حديد، در همين زمينه، آيه خطاب به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله است، در رابطه با نور گرفته ها است كه در محشر:

« يَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَـتِ يَسْعَى نُورُهُم بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمَـنِهِم »

چه مردانى كه از اين مشعل، وجودشان را روشن كردند، و چه زنانى كه تاريكى باطن را با نور هدايت پيغمبر صلى الله عليه و آله كه معرفت به خدا و قيامت و واقعيات است، روشن كردند.