اجر مزيد از نعمات بهشت

كارى به عملشان ندارم. عمل نيست كه مقتضاى اجر است. به دلش كار دارم، مى‏گويم: هر چه كه دلت مى‏خواهد، قيدى، شرطى، زمانى، حدودى، محدوديتى ندارد، غير از آنچه كه دلت مى‏خواهد؛

« وَ لَدَيْنَا مَزِيدٌ »

پيش من هم اجر اضافه دارى، آنها را هم بخواه.

اينجا فكر مى‏كنم ديگر صحبت شكم و بدن نبايد باشد.

يك آدمى كه وارد بهشت يا حريم حضرت حق شده است، و بيست و پنج ساله است، كل ميوه‏ها را كه نمى‏تواند در اين معده جا بدهد، كل حورالعين را هم كه نمى‏تواند در اختيار خودش قرار بدهد، بايد مراد مسأله ديگرى باشد، يك لذت ديگر، كه مجموع بهشت قابل مقايسه با لذت او نيست.

« لَهُم مَّا يَشَآءُونَ فِيهَا وَ لَدَيْنَا مَزِيدٌ »

ما نمى‏دانيم اصلاً چيست. اين مرتبه تقوا است.