شيخ جعفر كبير از مراجع تقليد معروف شيعه است. شهرتش به كبير نيز به لحاظ تسلط و آگاهى فراوان ايشان در ابواب مختلف علم بوده است، به طورى كه مى گويند اگر تمام كتب فقهى شيعه را جمع كرده در دريا مى ريختند و حتى يك كتاب هم باقى نمى ماند، ايشان مى توانست تمام فقه اهل بيت را از نو بنويسد.
چنين انسان باعظمتى، روز عيد فطر، قبل از آن كه نماز عيد را اقامه كند، زكات فطره را كه از مردم جمع شده بود بين مستحقين تقسيم كرد.
بعد از نماز، مستحق ديگرى آمد كنار سجاده شيخ نشست و گفت: آقا، من زندگى ام امسال نچرخيده و واقعا مستحق هستم. به من هم از زكات فطره مبلغى مرحمت كنيد! شيخ گفت: هرچه زكات به من دادند مصرف كردم و در حال حاضر چيزى ندارم. آن بينوا ناراحت شد و از فرط ناراحتى آب دهان به صورت شيخ انداخت و گفت: پس بى جا روى اين مسند نشسته اى. برو و بگذار كسى اين جا بنشيند كه داشته باشد.
با ديدن اين حالت، شيخ بلند شد و عبايش را از دوش برداشت و آن را به شكل كيسه در آورد و به مردم گفت: بنده مستحق شرعى ديگرى سراغ دارم كه زكات به او نرسيده، هركس هرچه مى تواند كمك كند!
چند تن از مومنين از جا بلند شدند تا خودشان در صف ها بچرخند و پول جمع كنند، ولى شيخ نگذاشت و فرمود: خودم اين كار را انجام مى دهم. لحظاتى بعد، عيا پر از پول شد و شيخ آمد سر جانمازش و به آن مستحقق گفت: برادر، براى حفظ آبرويت بيا خانه و كل پول عبا را بردار و ببر.
اين رفتار از خواص تفكر و قلب بيدار است. اگر شيخ مى خواست با اين مستحق بى تربيت برخورد كند و آبرويش را ببرد، مى توانست. كافى بود به همان نمازگزاران صف اول اشاره كند يا اجازه بدهد كه آن ها در اين جريان مداخله كنند يا متوجه ماجرا شوند، ولى ديد اگر كارد به استخوان اين بنده خدا نرسيده بود اين كار را نمى كرد. از اين نظر، به او حق داد. از طرفى، به ياد كلام پروردگار افتاد كه مى گويد:
«خذ العفو و أمر بالعرف و أعرض عن الجاهلين».
عفو و گذشت را پيشه كن، و به كار پسنديده فرمان ده، و از نادان روى بگردان
«... و الكاظمين الغيظ و العافين عن الناس و اللّه يحب المسحنين».
آنان كه ... خشم خود را فرو مى برند، و از خطاهاى مردم در مى گذرند؛ و خدا نيكوكاران را دوست دارد.
اگر شيخ اين كار را نمى كرد، شايد يك نفر را براى هميشه از نماز و زكات و آخوند و مرجع تقليد جدا كرده بود، اما فكر كرد و كارى را انجام داد كه هم اثر تربيتى براى آن فرد داشت و هم براى مرجعيت شيعه سبب افتخار است.
ما هم بايد در اين آيات فكر كنيم و ببينيم چگونه مى شود محبوب خدا شد؟ قدر مسلم، يك راهش همين است كه در مقابل عكس العمل هاى تند ديگران كه در مضيقه روحى هستند از كوره در نرويم، برايشان عذرى بتراشيم، ببخشيمشان و به آنان نيكى كنيم.
منبع : پایگاه عرفان
