از نظر قرآن مجيد و روايات، فرد بصير به همه حريم هاى حق راه پيدا كرده است. ازاين رو، آنچه با چشم سر و چشم دل مى بيند حقيقت محض است؛ اگر حلال و حرام خدا را مى بيند، همه آثار حلال و حرام چه آثار دنيوى و چه آثار اخروى را مشاهده يا لمس مى كند. امير مؤمنان على، عليه السلام، در نهج البلاغه، در بخش هاى آغازين خطبه متقين، درباره اين گونه «لمس كردن» ها مى فرمايد:
«و هم و الجنة كمن رآها و هم فيها منعّمون».
نسبت آنان با بهشت چنان است كه انگار آن را مى بينند و از نعمت هايش بهره مندند.
اين عبارت به ارتباط اهل تقوا با دنيا اشاره دارد و در رابطه با آخرت آنان نيست. يعنى آنان با وجود اين كه در دنيا زندگى مى كنند، بهشت را مى بينند و از نعمت هاى آن بهرمند مى شوند. بارى، نماز و ديگر عبادات ايشان در دنيا به منزله بهشت آخرتى آنان است، زيرا ورود به بهشت در گرو همين عبادات دنيوى است. در روز قيامت، وقتى بهشتيان پا به بهشت مى گذراند، مى گويند:
«هذا الذى رزقنا من قبل».
اين همان است كه از پيش روزى ما نموده بودند.
ايشان بهشت و نعمت هاى آن را با عبادات خود در دنيا لمس و حس كرده اند. پيامبر گرامى اسلام، صلى اللّه عليه و آله، درباره اين گروه مى فرمايد: عبادت هاى اينان عاشقانه است و ذاتا اطاعت و نماز را محبوب، و گناه را منفور مى دانند. اينان، وقتى همه مردم دنيا از گناه لذت مى برند، نه فقط از گناه لذت نمى برند، از آن به شدت نفرت دارند.
خلاصه، اين دسته مى توانند لايه هاى زيرين حقيقت را مشاهده كنند؛ براى مثال، وقتى به پيامبر مى نگرند، وى را پيامبر مى بينند. نگاه
آنان مانند نگاه ابو لهب نيست كه از پيغمبر بيگانه باشد. او پيامبر را پيامبر نمى ديد. در نتيجه، به آخرين فرستاده خدا اشاره مى كرد و به مردم مى گفت: اين يتيم برادر من است، پس ضرورتى ندارد سخن او را بپذيريم. وى افراد را تحريك مى كرد پيامبر، صلى اللّه عليه و آله، را كتك بزنند يا به قتل برسانند. علت اين مساله فقط مى تواند كورى باطن او باشد؛ چراكه بصير پيامبر را پيامبر، خدا را خدا، بت را ناتوان، شيطان را دشمن و زيان بار، و فرهنگ هاى غلط را باطل مى يابد و در نهايت، قيامت را در همين دنيا جستجو مى كند.
بصير در اين دنيا زندگى مى كند اما در آخرت به سر مى برد، كليه حقايق را لمس مى كند و مكشوف مى يابد، و به حريم هايى راه پيدا مى كند كه ديگران از ورود به آن حريم ها بازداشته شده اند. حضرت امير مؤمنان على، عليه السلام، در كلامى تكان دهنده مى فرمايند:
«لو كشف الغطاء ما از ددت يقينا».
اگر همه پرده ها را كنار بزنند، چيزى بر يقين من اضافه نخواهد شد (چون براى من، پرده اى براى كنار رفتن باقى نمانده است).
در ادبيات عرب، هرچه بعد از حرف «لو» قرار مى گيرد ممتنع است.
بنابراين، وقتى حضرت على، عليه السلام، مى فرمايند اگر همه پرده ها را كنار بزنند، يعنى پرده اى نيست كه كنار بزنند؛ زيرا ايشان به تمام حريم هاى غيب و شهود پروردگار مهربان عالم راه پيدا كرده اند و هرچه مى گويند براساس مشاهده و لمس است. پس حق ايشان است كه امام كل عالم باشند و حق كل عالم است كه به ايشان اقتدا كنند.
منبع : پایگاه عرفان
