دومين نشانه اى كه در دينداران ديده مى شود، «أَدَاءَ الْأَمَانَهِ» است؛ محال است كه آن ها به امانت خيانت كنند؛ آن ها افرادى هستند كه تمام وجودشان را امانت خدا مى دانند و نسبت به چشم، گوش، دست، پا، شهوت و شكم خود خاين نيستند: إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَهَ عَلَى السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُوماً جَهُولًا.
خدا مى گويد: من امانت قانونى و شرعى خود را بر هم عالم عرضه كردم و تنها قوه پذيرش انسان امانت من را پذيرفت، و اين چنين شد كه انسان خود را امانت دار خدا مى داند و دينداران اين ويژگى انسان بودن خود را نشان مى دهند. آنان نسبت به امانت خلق هم انسان هايى مستقيم هستند و اگر ميليون ها و ميلياردها تومان پول نزد آنان امانت گذاشته شود، اين وابستگان به خدا، بين آن پول هاى آن چنانى و پر كاهى فرقى نمى گذارند، يعنى خود را نسبت به چنين مالى هيچ كاره مى دانند؛ معنايى ندارد كه اصلًا به فكرشان خطور كند نسبت به اين پول دست درازى كنند.
روايتى را ابوذر نقل كرده كه عثمان بن عفان، خليفه سوم اهل تسنن، هم در نقل اين روايت با او شريك بوده و آن را تأييد نموده است:
شبى يك درهم به عنوان صدقه پيش پيغمبر امانت بود، رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلّم از ترس اين كه مبادا بميرد و ورثه اش آن را از اموال مورثى به حساب آورند، شب را در حزن و وحشت به سر برد تا اين كه صبح فردايش آن يك درهم را صدقه داد و آرام گرفت و خيال خود را راحت كرد. اين رفتار حضرت، گوياى حساسيت دين نسبت به امانت است.
زين العابدين عليه السلام مى فرمايد: اگر خنجرى كه سر پدرم را در كربلا جدا كرد، در مملكت قيمت پيدا كند و عتيقه شود و قيمت آن هم خيلى بالا رود، و شمر آن را نزد من به امانت بگذارد، والله روز خواستن آن امانت، آن را سالم به او پس مى دهم. اين منش، مكتب دين است، هر چند امروز در جهان خيلى ها دارند به امانت خيانت مى كنند، و بالاخره تمدّن فعلى بشر با چنين منش هاى غلطى سقوط مى كند و الان هم دارد سقوط مى نمايد، ولى شما با پيروى از مكتب، سعى كنيد چنين نباشيد؛ چون اگر فريب اين زندگى بى قانون و بى قاعده را بخوريد و بگوييد جهان، جهانى نيست كه به امانت خيانت نكند، پس ما هم چنين كنيم، واگر بخواهيد از اين رهنمودهاى اسلام دست برداريد، ضرر براى خود شما هست.
منبع : پایگاه عرفان
