چشم‏ پاكى شيعه جعفر صادق عليه السلام‏

امام صادق عليه السلام فرمود: شيع جعفر؛ يعنى كسى كه انتظار فرج مى كشد، چند علامت دارد. اولين علامت اين فرد آن است كه معده اش به يك لقمه حرام آلوده نمى شود. دومين علامتش هم اين است كه چشم خود را از حرام مى پوشاند.

حضرت موسي عليه السلام از مصر فرار كرد و به مدين رفت. او هنوز وارد شهر نشده بود كه زير ساى درختى نشست تا مدتى استراحت كند. چاهى آن نزديكى بود و چوپان ها داشتند با طناب سطل بزرگى را به درون آن چاه مى انداختند و از آن آب مى كشيدند و بعد آن آب را در گودال مى ريختند تا گوسفندان از آن بخورند. از لب چاه صداهاى زنانه اى بلند شد و توجّه موسي عليه السلام را به خود جلب كرد. او ديد دو خانم دارند گوسفندهايشان اطراف گودال آب را مى چرخانند و مى خواهند ته مانده آب درون گودال را به آن ها بدهند. موسي عليه السلام كه غيرتش به او اجازه نمى داد بى اعتنا به اين ماجرا باشد، جلوتر آمد و همان طور كه سرش پايين بود و به زمين نگاه مى كرد، به آن خانم ها گفت: خانم ها! چرا آب نمى كشيد و از اين آب داريد به گوسفندانت مى دهيد؟ خانم ها گفتند: سطل آب سنگين است و ما هم قدرت بالا آوردن آن را نداريم؟ موسى عليه السلام از آن ها خواست كنار بروند تا او بتواند برايشان از چاه آب بكشد. موسى عليه السلام پس از آن كه سطل آب را بالا آورد، آن را در گودال ريخت و اين گونه خانم ها توانستند گوسفندانشان را سيراب كنند. «1» موسى عليه السلام همان طور كه قرآن كريم دارد، به زير ساى درخت رفت و گفت: رَبِّ إِنِّى لِما أَنْزَلْتَ إِلَىَّ مِنْ خَيْرٍ فَقيرٌ «2»؛ چون موسى عليه السلام چند روز بود كه نان پيدا نكرده بود و با علف شيرين بيابان خود را سير كرده بود. «3» خانم ها كه به خانه برگشتند، پدرشان كه حضرت شعيب بود، به آن ها گفت: امروز چقدر زود آمديد؟ يكى از آن ها ماجرا تعريف كرد و گفت: پدر! مردى به ما كمك كرد. شعيب عليه السلام از دخترانش خواست بروند و از او بخواهند پيش او بيايد تا پاداش آب كشيدن از چاه را به او بدهد. يكى از دختران كه با شرم و حيا حركت مى كرد، به نزد موسى برگشت و گفت:: من يكى از خانم هايى هستم كه به گوسفندهايشان آب دادى. پدر من شعيب است و مى خواهد، مزد آب كشيدن از چاه را به تو بدهد. موسى عليه السلام به او گفت: خان شما كجاست؟ دختر گفت: خان ما در شهر است. موسى به دختر گفت: من جلو مى روم و شما پشت سر من بيا. دختر گفت: شما كه نشانى خان ما بلد نيستيد. موسى عليه السلام گفت: هر كجا كه من راه را مى خواستم گم كنم، تو ريگى از بيابان بردار به سمتى بينداز تا من آن مسير را دنبال كنم؛ «1» چون اگر تو جلو بروى، ممكن هست باد چادرت را كنار بزند، و من پايت را ببينم. موسى كه به نزد شعيب آمد، ماجراى خود را گفت و شعيب به او گفت: ديگر از دست ستمگران نجات پيدا كردى. همان جا يكى از دختران شعيب به پدرش پيشنهاد داد كه او اجير كند؛ قرآن اين قسمت ماجرا چنين تعريف مى كند: يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمينُ.

اين لغت امين، خيلى مهم است. دختر شعيب عليه السلام مى گويد، پدر! از اول كه رفتم گوسفندانمان را آب بدهيم، اين مرد كه معلوم بود غريبه است، يك بار هم سرش را بلند نكرد كه به ما نگاه كند، الْقَوِىُّ الْأَمينُ ، قدرتش هم خوب بود.

چرا موسى عليه السلام چنين كرد؟ براى اين كه شيش چشمى كه خدا در رحم مادر به من سالم داده، با نگاه كردن به نامحرم مى شكند. آن، وضع مردان خدا بود، و اين گونه آن ها توانستند به فرج برسند. امام صادق عليه السلام گفت: آن كه شيعه است و انتظار فرج دارد، ديد خود را مى پوشاند، و علامت سوم اين فرد آن است كه گوش خود را از شنيدن برنامه هاى غير خدا باز مى دارد. تا اين جا سه كلاس مى شود كه اگر ما اين كلاس ها را طى كنيم، به مقام فرج مى رسيم.