اما روایتی که از پروردگار حکیم نقل شده است:« الصَّوْمُ لِي» روزه متعلق به من است، برای من است، بقیه عبادات برای خودتان است، شما هرعبادتی انجام می‌دهید برای خودتان است،اما روزه در ماه مبارک رمضان مال من است که در وجود شما قرار می‌گیرد. اجر این روزه در دل خود روزه نیست، مثل اجر نماز، حج، زکات و انفاق؛ بلکه پاداش روزه با خود من است، از من ظهور می‌کند؛ زیرا که روزه ملک من در شماست، هر کسی سی شبانه روز ملک من را نگه دارد، و با خوردن وآشامیدن و سر زیر آب فرو بردن و غریزه جنسی خراب نکند، ثروت من را در وجود خود حفظ کند؛ « انَا اجْزى بِهِ » من پاداش این روزه را می‌دهم، یعنی پاداش عبادات دیگر از دل خود آن بیرون می‌آید ولی پاداش روزه فقط بستگی به عنایت ویژه پروردگار مهربان عالم دارد.

مردم مومن چون یقین به وعده خدا دارند، یقینی که همه انبیاء(علیهم السلام) به وعده خدا داشتند، یقینی که همه ائمه علیهم السلام و اولیاء به وعده خدا داشتند، این یقین یار وکمک کاری است که به انسان در برابرمشقت‌ها وسختی‌های روزه تحمل می‌دهد، این صبر و تحمل کمک آن یقین به وعده‌های پروردگار است، عیب روزه‌ خوار این است که در برابر امر پروردگار که فرموده است :«كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ » امررا اطاعت نمی‌کند، تکبر می‌کند و تکبر خود آتش‌زا است.