خداى متعال در زمينه اثر تقوا مى فرمايد:
» وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيًْا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ «
اگر در اجراى فرامين حضرت حق پايدارى كنيد ، تنبل و فرارى نشويد و از گناهان صغيره و كبيره فرارى باشيد ، نقشه هاى خائنانه دشمن ذرّه اى به شما ضرر نخواهد زد .
خيلى عجيب است . در دوره عمرم چند بار اين آيه به صورت عملى براى اهل تقوا جلوه كرده است كه موردى را مى گويم .
زمانى كه امام راحل اولين اعلاميه را به »علم« نخست وزير شاه نوشت ، در آن ننوشت : حضور محترم جناب نخست وزير محترم ايران ، آقاى اسد الله علم ، دامت اجلاله . چون اين سر عنوان نامه ها ديگر رسم بود و براى همه نخست وزيرها مى نوشتند .
اين اعلاميه مثل بمب در قم تركيد . دسته دسته روحانيون و مردم مى آمدند مى خواندند و مبهوت مى شدند . اول اعلاميه نوشته بود : آقاى علم ، وسط نامه نوشته بود : اگر حرف هاى ما را نمى فهمى ، به قم بيا تا در اينجا به تو بفهمانيم .
اين اولين برخورد بود و چند وقت بعد او نيز از نخست وزير دست كشيد و بعد امام راحل به سراغ خود شاه رفت . در ابتداى نهضت امام شاه نمى گفت ، خيلى مشكل است . نوبت شاه كه شد ، امام اول اسم شاه را در سخنرانى به عنوان »مردك « مطرح كردند .
اوج سخنرانى در عصر عاشورا بود كه كارى نكنيد كه دستور بدهم گوش شما را بگيرند و از اين مملكت بيرون كنند و مردم مثل روزى كه پدرت گورش را گم كرد ، از رفتن تو خوشحال شوند .
اين حرف مى دانيد يعنى چه ؟ آن زمان كسى جرأت نداشت حتى به كنايه به شاه اشاره كند . منبرى ها مى رفتند و معاويه را در سخنرانى خود مى كوبيدند و پايين مى آمدند و مى گفتند : منظورم شاه بود .
سال چهل و دو گذشت ، تا بيست و دوم بهمن ، با آمدن امام از پاريس و آن شلوغى كشور ، آمريكا ، چين ، ژاپن ، انگليس ، فرانسه ، آلمان ، همه با شاه بودند ، ايشان را در كوچه هاى نجف ، يا در كوچه هاى قم ، يا در تهران آن ده روز نخست انقلاب كه شلوغ بود ، اين همه دولت ها نتوانستند ايشان را ترور كنند . اوايل كار ايشان محافظ نيز نداشت . آيه اين را مى گويد :
» وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيًْا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ «
تو اگر با تقوا باشى ، من تو را در آتش تمام فتنه ها، در پانزده سال ، از قم تا تركيه ، تا نجف ، تا پاريس ، تا بهشت زهرا ، تا شب حكومت نظامى ، تو را سالم نگه مى دارم . اين نمونه بارز اين آيه است.
منبع : پایگاه عرفان
