اهل جهنّم مى بينند ؛ يعنى خدا بهشتى ها و جهنمى ها را با هم روبرو مى كند ، يا طبق برخى روايات بهشت بر جهنم محيط است و اهل بهشت تمام اهل جهنم را مى توانند ببينند و يكى از لذت هاى آنان نيز اين است كه با ديدن خود در بهشت و عذاب سخت اهل جهنم ، نفس راحتى مى كشند كه چقدر خوب شد كه ما حرفهاى خدا را جدى گرفتيم ، در مزرعه دنيا عمل مثبت كاشتيم و براى چنين روزى خود را مهيا كرديم .
البته بهشتى ها در جاى خود قرار دارند و جهنمى ها را مى بينند و جهنمى ها نيز در جاى خود هستند و آنها نيز بهشتى ها را مى بينند ، البته نه براى هميشه . خود اين هم عذابى است كه اهل جهنم ببينند خدا براى او بهشت را آفريده بود ، اما او خودش را جهنمى كرده است .
اهل بهشت نيز مسير زندگى را ، همان گونه كه خدا به آنها داده بود :
» اهْدِنَا الصِّرَ طَ الْمُسْتَقِيمَ × صِرَ طَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ «
و در سوره نساء توضيح مختصرى داده است :
» فَأُو لَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَآءِ وَالصَّلِحِينَ «
اين ها »أنعمت عليهم « هستند كه مسير طبيعى خلقت خود ، خرد ، قلب ، روح و جوارح خود را ، كه صراط مستقيم الهى است و اين صراط نيز در دنيا قرآن است ، طى كردند و حال به بهشت رسيده اند .
آنها هيچ حسرت و غصّه اى ندارند :
» لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ «
منبع : پایگاه عرفان