تنها در اين آيه شريفه نيست كه خدا به بندگانش از روى مصلحت و خيرخواهى امر مى كند كه خود و آنهايى كه در ارتباط با آنها هستند را از آتش دوزخ حفظ كنند . در آيات فراوان ديگرى نيز اين دعوت را دارد كه براساس رحمت ، محبت و لطف به بندگانش ، در قرآن مجيد صادر شده است .
اگر به بندگان علاقه ، محبت و مهر نداشت ، كارى به كار آنان نداشت ؛ يعنى از زمانى كه آنان را خلق مى كرد ، رها مى نمود و به خود وامى گذاشت . نه از باب اين كه به بندگان نياز دارد ، آنان را به خود وانگذاشته است ؛ چون او به هيچ چيزى احتياج ندارد .
آن وقتى كه چيزى را نيافريده بود ، بى نياز بود . اكنون كه ميلياردها موجود را آفريده است ، مانند همان زمان بى نياز و مستغنى است . اين كه خداوند اين همه با انسان كار دارد و هيچ كس نمى تواند بگويد : كارى به كار من نداشته باش ، به خاطر محبت و رحمت بى نهايتش است .
منبع : پایگاه عرفان
