آن صداهايى كه مى شنوند ، همه آنها را به آتش دعوت مى كند :
» أُوْلَئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ «
ولى صداى پيغمبر صلى الله عليه وآله كه دعوت به كمال ، خير دنيا و بهشت آخرت است ، پنبه مى گذاشتند كه نشنوند .
امروزه ديگر پنبه در گوش نمى گذارند ، بلكه آنقدر صداى غير حق را بيست و چهار ساعته با خود دارند كه نيازى به پنبه نيست ؛ چون بلندگوهاى دشمنان خسته نمى شوند .
اوايل سوره نوح آمده است كه حضرت بعد از نهصد و پنجاه سال تبليغ به پروردگار عرض مى كند : خدايا ! من اين همه سال است كه روز و شب مردم را به تو دعوت كردم :
» إِنِّى دَعَوْتُ قَوْمِى لَيْلاً وَ نَهَارًا «
اما اين ها نسل به نسل در برابر دعوت من ، براى اين كه چشم آنان مرا نبيند ، لباس هاى خود را روى صورت خود مى انداختند و براى اين كه صداى مرا نشنوند ، انگشت خود را در گوش خود مى گذاشتند :
» يَجْعَلُونَ أَصَبِعَهُمْ فِى ءَاذَانِهِم «
كه صداى مرا نشنوند . اين ها دنباله هاى همان قوم حضرت نوح عليه السلام و مردم مكه هستند كه در خوابند .
ممكن است اين ها روزى بيدار شوند . اگر بيدار شوند ، سراپا نيروى فهم ، گوش دادن ، ديدن و خوب شدن مى شوند :
» فَبَشِّرْ عِبَاد × الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَيهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُواْ الْأَلْبَبِ
بزرگوار ، با كرامت و عزيز مى شوند .
منبع : پایگاه عرفان