پروردگار در قرآن فرموده است: سازمان خلقت به گونه اى است كه اگر از شما خوبى صادر بشود، به نفع خودتان صادر شده است. و برگشت آن چه در دنيا و چه در آخرت، حتمى و قطعى است، و هيچ كس هم نمى تواند جلوى رسيدن منافع خوبى را به انجام دهنده خوبى ها بگيرد:
« وَ إِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلاَ رَآدَّ لِفَضْلِه »
كه وقتى منِ خدا به خاطر خوبى شما، منفعت خوبى را به شما برگردانم، در تمام آفرينش يك نفر نيست كه بتواند جلوى رسيدن خوبى را به شما بگيرد. آثار خوبى، كوچه پس كوچه هاى عالم را طى مى كند، و به انجام دهنده عمل خوب مى رسد. صاحبش را هم گم نمى كند. در خود عالم هم گم نمى شود.
زشتى ها هم همين طور، امّا آيه اى كه اين معنا را بيان مى كند، تجربه تاريخى بشر هم تحقق و پياده شدن اين آيه را نشان داده است، مى خواهد كسى اين آيه را قبول داشته باشد يا نه، ولى روزگار اين معنا را نشان داده است:
« إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا »
هر خوبى اى كه در اين عالم انجام بدهيد، بازگشت اين خوبى به خود شما است. و هر عمل زشتى كه مرتكب بشويد، بازگشت اثر اين زشتى به خود شما برمى گردد. زيرا عمل فقط صاحب عمل را مى شناسد و به دنبال صاحبش در حركت است.
اميرالمؤمنين عليه السلام در دعاى كميل مى فرمايد:
«عظم سلطانك و علا مكانك و خفى مكرك و ظهر امرك و غلب قهرك و جرت قدرتك و لا يمكن الفرار من حكومتك»
امكان فرار از آنچه كه بر سازمان عالم حاكم كرده اى وجود ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
