مناسك انجام داده را حفظ كنيد

تصور گروهى از مردم از آيات قرآن مجيد و سخنان گهربار اهل بيت و اولياء عظام خبر ندارند، بر اين است كه آنچه از عمل صالح و اخلاق پسنديده و كار خير و امور مثبت و نيك از انسان صادر شده دوام و بقاى آن ابدى و هميشگى است، و هيچ عاملى قدرت نابود كردن آن را ندارد، و روز قيامت در پرونده انسان لحاظ ميگردد و به مقتضاى آن اجر و پاداش داده ميشود، در حالى كه اين تصور و خيال ريشه عقلى و شرعى ندارد، بلكه آيات و روايات دلالت بر اين معنا دارد كه اگر انسان تا لحظه خروج از دنيا، تقوا و پاكى و صبر در برابر گناه را رعايت ننمايد ممكن است دچار حبط عمل و برباد رفتن خوبيها و منهدم شدن ساختمان ايمان و عمل صالح و سوختن شجره طيبه اخلاق حسنه گردد!

در بسيارى از روايات آمده كه رسول اسلام پيوسته نسبت به حوادث پس از خودشان اعلام ترس و وحشت مينمودند، وحشت از اين كه در طوفان حادثهها ايمان مردم از دست برود، دنياى عمل صالح آنان ويران گردد.

پيامبر اسلام نسبت به برخى از مردم بعد از خود ومسلمانانى كه در زمانهاى پس از خود ميآيند تعبير به مارقين و قاسطين و ناكثين داشتند، آنان كه چون تير از كمال از عرصه ايمان بيرون ميروند و گروهى كه قدم از جاده حق بيرون مينهند، و جمعيتى كه عهد و پيمان و بيعت خود را با جانشين بر حق او بشكنند و نهايتاٌ دين خود را به دنيا و حتى براى دنياى ديگران معامله كنند!!

رسول بزرگوار اسلام در روايت مفصلى كه در مجامع روائى و در جلد دوم تفسير قمى آمده از مردم آخرالزمان خبر ميدهند كه نماز را ترك ميكنند، و پيرو يهود و نصارى ميشوند، و به قبول فرهنگ كفر و شرك تن ميدهند، و غرق شهوات و لذات حرام ميگردند، و از لقمه آلوده پرهيز ننمايند، و زنان و دخترانشان از حجاب عارى شوند، و ايمان خود را بر باد دهند، و دچار بيدينى و فساد گردند.

چه بسيار مردم با ايمان و مؤدب به آداب اسلامى بودند، كه به خاطر مال دنيا و جاه و مقام و شهوات و لذات زودگذر از دايره حق بيرون رفتند و با شياطين همدست شدند و بناى شخصيت خود را ويران كردند، و در عرصه استحقاق عذاب دوزخ نشستند.

در آثار اسلامى آمده كه قارون به مدت بيست و پنج سال يا بيشتر معلم تورات و احكام الهى و مدرس حلال و حرام و مسائل اخلاقى بود، و با موسى و فرهنگ الهى او هماهنگى داشت، ولى مغرور ثروت شد، و از حق اعراض نمود و دين خود را با دنياى چند روزه و متاع ناجيز آن معامله كرد و عاقبت دچار عذاب زمين گرفتگى شد و همه خوبيهاى به دست آورده را بر باد داد.

بنابراين ايمان انسان و عمل صالح او هر لحظه در معرض انواع خطرات و آفات است، و بر مؤمن واجب و لازم است بناى دين و ساختمان عمل صالح را با قدرت تقوا و ياد خدا و توجه به قيامت و با بكار گرفتن صبر و استقامت و تداوم عبادت و طاعت و يارى گرفتن از حضرت حق و توسل به پاكان حفظ كند، و بكوشد آنچه براى آخرت خويش ذخيره نموده، از دستبرد شياطين و غارت غارتگران محفوظ بماند.

روايت مهم زير كه به وسيله اميرمؤمنان عليه اسلام از قول رسول خدا نقل شده به همين حقيقت توجه ميدهد، و زائر بيت الله را نسبت به اين معنا آگاه مينمايد:

«انه نظر الى قطار جمال للحجيج فقال: لاترفع خفّا الاكتبت لهم حسنة، ولاتضع خفّا الامحيت عنهم سيئة، واذا قضوا مناسكهم قيل لهم بنيتم بناءً فلا تهدموه، وكفيتم مامضى فاحسنوا فيما تستقبلون:»

پيامبر اسلام به قطارى از شتران كه حاجيان را براى زيارت خانه خدا ميبرد نظر انداخت و فرمود: قدمى برنمى دارند مگر اين كه حسنهاى براى آنان ثبت ميشود، و قدمى بر زمين نميگذارند مگر اين كه سيئه و گناهى از آنان محو ميگردد، چون از مناسك فارغ شدند، و اداى مسئوليت را به پايان برند به آنان اعلام ميشود: بنائى را كه بنا كرديد آن را خراب نكنيد، و آنچه بر شما گذشت شما را بس است، براى آينده خود به نيكى نمودن و انجام عمل صالح و طاعت و عبادت اقدام كنيد.

«بيت الله»

كعبه معظمه تشريفاً منسوب به حضرت حق است و از آن به خانه خدا تعبير ميشود

: «بيت الله

» اين خانه و محلّ آن پيش از آفرينش موجودات مورد توجه حضرت حق بوده، و زمين از زير آن گسترده شده و به اين صورت در آمد و روز گسترشش را دحوالارض ميگويند.

كعبه بنا به فرموده امام ششم در هر روز جايگاه طواف هفتاد هزار فرشته خداوند است.

طواف هفتاد هزار فرشته در هر روز نشانه عظمت معنوى بيت، نزد قدسيان و پردهنشينان حريم حرم حضرت مولاست.

در نزد خداوند در پهنه زمين بقعهاى محبوبتر از كعبه نيست، و جايگاهى با ارزشتر از آن در پيشگاه حضرت حق وجود ندارد.

براى زائرين اين بيت ثوابها و حسناتى مقرر شده كه براى زائران هيچ زيارت گاهى مقرر نشده است.

اما اين همه تا زمانى است كه پيشوا و امام زائر در تمام برنامههاى زندگى و در همه مناسك حج، امام تعيين شده از جانب حق باشد، و راه زندگى و عبادتش به دلالت امام معصوم باشد.

حضرت صادق (ع) ميفرمايد:

كسى كه به زيارت كعبه آيد و بر حق و حرمت ما، هم چون حق و حرمت كعبه عارف باشد، از مكه خارج نميگردد مگر اين كه گناهانش مورد غفران قرار گيرد و خداوند مهم از كار دنيا و آخرتش را كفايت ميكند.

كعبه خانه خداوند است، محل نزول فرشتگان و مطاف عرشيان و قدوسيان است، جايگاه نزول رحمت خاص حضرت معبود و موقف استجابت دعا و مركز عبادت و راز و نياز و توبه و انابه و موضع برآورده شدن حاجت حاجتمندان و نياز نيازمندان و شفاى درد دردمندان و رفع مسكنت مستمندان و جاى عبادت عاشقان و محلّ مستى عارفان و شور شوريدگان است.

آن كه مأموم امام هدايت، و قلبش منور به نور توحيد، و روش و راهش سنت پيامبر، و كتابش قرآن، و به درستى و راستى پيرو اهل بيت و شيفته امامان معصوم و عاشق حضرت معبود است، چون وارد مسجدالحرام شود و گوشهاى بنشيند و جز نظر دوختن به كعبه كارى نكند، نظرش به كعبه به عنوان عبادت حق قلمداد ميشود، عبادتى كه مايه جذب رحمت خاص خداست، حال ببينيد انجام ساير عبادات و مناسك كه طبيعتاً همراه با نظر به كعبه صورت ميگيرد چه عبادت پُر بهره و چه برنامه بامنفعتى است.

در حديث زير ميخوانيم كه ابوذر ميگويد: پيامبر ميفرمود:

«النظر الى على بن ابيطالب عبادة، والنظر الى الوالدين برأفة و رحمة عبادة، والنظر فى الصحيفة- يعنى صحيفة القرآن- عبادة والنظر الى الكعبة عبادة:»

نگاه به على بن ابى طالب و نگاه به پدر و مادر به مهر و محبت، و نظر بر كتاب خدا و چشم دوختن به كعبه عبادت است.

چه حديث مهمى است كه كعبه و امام هدايت را كنار هم قرار داده، يقيناً بايد كلّى مناسك را از قرآن گرفت، و توضيح و شرح آن را از امام معصوم دريافت نمود، سپس به دلجوئى از پدر و مادر رفت تا از اين مجموعه بهرههاى عظيم به دست آيد.