اميرمؤمنان (ع) ميفرمايد:
«العارف من عرف نفسه»
موحد، خوب خود را شناخت که من استقلال ندارم، مالک و کارگردان نيستم، مالکم خدا است. به سبب اين معرفتي که به خود دارد، از تمام رذائل پاک است. حرص و کبر ندارد، چون دليلي برای آن نميبيند. اما آن که خودش را شناخته، متواضع و فروتن است و نگاه درستي به همه دارد.
بعد حضرت مطلب عجيبي را ميگويد: اهل توحيد خود را از غير خدا آزاد کردهاند. يک محور در زندگي دارند؛ آن هم خدا است. محوري جز خدا ندارند.
«فاعتقها و نزّهها عن کل ما يبعدها و يوبقها»
تمام وجود خود را از هر چه باعث فاصله از خدا ميشود، پاک کرده است. نور خدا در باطنشان جلوه ميکند و خدا در باطن با آنها کار ميکند. از همه چيز آزادند؛ فقط اسير پروردگارند.
امام صادق (ع) ميفرمايد:
«ان روح المؤمن لأشدّ اتصالاً بروح الله من اتصال شعاع الشمس بها»
اهل توحيد در هر زمينهاي، اهل خير و خوبي هستند؛ يک ظرف متحرک از همۀ ارزشها هستند.
منبع : پایگاه عرفان
