حقيقت دوم: شرك

اما حقيقتي که ظهورش به ريشۀ سعادت دنيا و آخرت انسان آتش می‌زند، شرک است. قرآن مجيد در سورۀ مبارک لقمان از شرک به عنوان ظلم عظيم ياد مي‌کند:

(يا بُنَيَّ لاتُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ)

زيرا قدرت تخريب شرک، بسيار شديد است. شرک، ميكروب بسيار خطرناکي است که در وجود يک انسان پديد مي‌آيد و تمام مايه‌هاي ارزشي انسان را نابود مي‌کند.

گناه شرک بسيار سنگين است که پروردگار عالم مي‌فرمايد:

من تمام گناهاني که انسان مرتکب شده است، اگر توبه کند و توبه‌اش هم به تناسب گناهش باشد، می‌بخشی؛ مانند اين‌كه مال مردم را دزديده، توبه‌اش اين است که مال مردم را برگرداند. واجبي را ترک کرده، توبه‌اش اين است که واجب را قضا کند. تمام گناهان قابل آمرزيدن است. ولي صريحاً در قرآن مجيد مي‌فرمايد که اگر کسي با شرک بميرد:

(لايَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِه)

این گناه را نمي‌آمرزم.