در مقدمه بحث، لازم است روايت كوتاهى را در باره مساله انديشه در مرگ بيان كنيم و به توضيح آن بپردازيم و آن اين كه پيغمبر اكرم، صلى‌الله‌عليه‌وآله، اصرار داشتند كه مردم بيش از هر چيز به ياد مساله مرگ و انتقال به عالم ديگر باشند و درباره آن بيشتر فكر كنند.
كلمه اى كه در این‌جا محور سخن پيامبر است كلمه انديشه و تفكر است. مركز انديشه در وجود انسان عقل است و مركز فهم حقيقت نیز، پس از انديشه، قلب اوست. وقتى مغز - يا به تعبير قرآن، لبّ يا عقل یا قلب- وظيفه خود را انجام دهد، به يقين، تمام درهاى رحمت به روى انسان باز شده و تمام درهاى شرّ به روى او بسته مى شود.
حكماى بزرگ الهى در نوشته هاى خود به اين مطلب اشاره كرده اند كه مركز انديشه، براى حركت دادن انسان به سوی نتايج مثبت، مَركبى است كه هيچ موجودى در آفرينش سرعت سير او را ندارد. در این میان، تفاوتی ندارد كه انسان در نتيجه يا عاقبتِ چه موضوعى مى خواهد تامل و تفكر كند. اسلام علاقمند است كه هر مرد و زنی، پيش از انجام هر كارى فكر كنند و اگر فكر خودشان نیز به جايى نرسيد، از فكر ديگران برای حل آن موضوع استفاده کنند.
منبع : پایگاه عرفان
