قرآن كه مبيّن قوانين فرهنگ خدا و آيين پروردگار عزيز عالم است، وقتى جهان را به صورت كلى و تحت عنوان خانة خلقت نظام مورد توجّه قرار مى دهد، بر پا بودن آن را مبتنى بر اصل عدل مى داند، و همين قرآن هنگامى كه اجزاى منفرد عالم را تحت طرح بندى و بحث قرار مى دهد، نظام و ادامة حيات آن را متكى بر عدل و بر هدايت مى داند:
}سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى* الَّذي خَلَقَ فَسَوَّى* وَ الَّذي قَدَّرَ فَهَدى * وَ الَّذي أَخْرَجَ الْمَرْعى*. فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْوى *{ [1]
ابتناي عالم هستي بر عدل، اصلي كلى است كه هم از طريق نبوت؛ يعني عالى ترين طريقى كه در خور استعداد بشر بوده است، به او نمايانده شده، و هم از طريق دانش و علم نظرى كه بر روى مبانى براهين و استدلالات استوار هست، براي او اثبات گرديده و هم از طريق دانش تجربى و عملى كه بينايان و متفكران بنى آدم آن را در تجربة حسي به دست آورد‌ه‌اند.
منبع : پایگاه عرفان
