بحث در رابطه با دینداری و دینداران واقعی بود، چه دیندارانی که قبل از بعثت پیامبر اسلام صلّي الله عليه وآله و سلّم تا زمان آدم عليه السلام بودند که خدا در آیات قرآن به آنها اشاره کرده و از آنها تعریف کرده و آنان را اهل بهشت معرفی نموده است، و چه آنها که در فضای بعثت پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام صلّي الله عليه وآله و سلّم و امامت امامان عليهم السلام تا زمان ما تربیت شدند و يا از آلان تا روز قیامت دارند تربیت می‌شوند. این مجموعه به خاطر ایمانشان به پروردگار و به خاطر این که به قیامت باور داشتند و به خاطر این که آراسته به اخلاق سالم بودند، آلوده به بخل نبودند؛ آلوده به طمع نبودند؛ آلوده به حرص نبودند؛ آلوده به کبر نبودند؛ آلودة به ریا نبودند؛ آلوده به غرور و منیت نبودند، و به خاطر اعمال شایسته‌شان، هم برای خود و هم برای دیگران آثار عظیمی داشتند.
منشأ این که آنها تا وقتی زنده بودند، برای دیگران آثار عظیمي داشتند، اين بود كه آنها به تمام مردم مهر می‌ورزیدند؛ آنها وقتی به مردم نگاه می‌کردند، به آنها به عنوان ساخته‌شده‌های محبوبشان، خدا، نگاه می‌کردند، با اين كه می‌دانستند در بین مردم افرادی به سر مي‌برند، براي اين كه نگاهشان محدود است و آلوده هست، ایمانشان ضعیف بوده و اهل‌گناه هستند؛ اما در هر صورت، می‌گفتند این‌ها به وجود آمده‌هاي پروردگار هستند و تا جایی که واقعاً برای‌مان امکان دارد، طبق خواستة پروردگار، ما باید به هر کیفیتی که اقتضا می‌کند، به این افراد خدمت کنیم؛ مومنان آنها را تقویت کنیم؛ افراد ضعیف‌الایمان آنان را از ضعف ایمانی نجات بدهیم؛ گناهکارانشان را توبه بدهیم؛ مشکل فقیرانشان را حل بکنیم و در این زمینه هم نباید هیچ چیز مانع ما بشود.
منبع : پایگاه عرفان
