و كان من دعائه عليه السلام فى الرهبه
دعاى پنجاهم در ترس از خداى تبارك و تعالى.
«اللهم انك خلقتنى سويا. و ربيتنى صغيرا. و رزقتنى مكفيا».
رجل سوى الخلق، اى: مستو ليس فيه عيب من خرس او بكم، و بالجمله ليس فيه عيب.
يعنى: بار خدايا، به درستى كه تو خلق كردى و آفريدى مرا در حالتى كه مستوى الخلقه بودم- و در من هيچ عيبى نبود از گنگى و كرى و غير آن از عيوب. و تربيت كردى مرا در حالتى كه كوچك بودم. و به سرحد كمال رسانيدى مرا و روزى دادى مرا روزى تمام كه هيچ در آن نقصانى نبود.
«اللهم انى وجدت فيما انزلت من كتابك و بشرت به عبادك ان قلت: (يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله، ان الله يغفر الذنوب جميعا)».
بار خدايا، به درستى كه يافتم من در آنچه فروفرستادى بر بندگان خود از كتاب مجيد خود و بشارت دادى ايشان را به اينكه گفتى: اى بندگان من، آنان كه اسراف و از حد گذرانيدند بر نفسهاى خود، نوميد مشويد از رحمت خدا. به درستى كه بيامرزد خداى گناهان را همه ى آن را.
«و قد تقدم منى ما قد علمت و ما انت اعلم به منى. فيا سواتا مما احصاه على كتابك».
السواه فى الاصل العوره و ما لا يجوز ان ينكشف من الجسد. ثم نقل الى كل كلمه او فعله قبيحه لقبحها نداء السوء. كانها قيل لها: تعالى يا سواه، فهذه من احوالك التى حقك ان تحضرى فيها و هى حال احصاء الكتاب على من المقابح و الاعمال الغير اللائقه.
يعنى: و به تحقيق كه از پيش گذشته از من از اعمال ناشايسته آنچه تو دانايى به آن و تو به آن داناترى از من. پس اى شناعت و رسوايى، تو كجايى؟! بيا كه وقت تو است و سزاوار آن است كه تو حاضر باشى از آنچه شمرده است آن را بر من كتاب خدا- يعنى آنچه مكتوب است در صحايف اعمال من- از افعال و اعمال ناشايسته.
«فلولا المواقف التى اومل من عفوك الذى شمل كل شى ء لالقيت بيدى».
القيته، اى: طرحته.
و «بيدى»، اى: بنفسى. و منه: (و لا تلقوا بايديكم الى التهلكه)، اى: بانفسكم. و الباء زائده.
يعنى: پس اگر نه آن موقفها بودى كه اميد دارم از عفو تو كه فروگيرنده است همه چيزها را- كه مرا عفو كنى در آن مواقف- هر آينه انداختمى خود را در مهالك.
«و لو ان احدا استطاع الهرب من ربه، لكنت انا احق بالهرب منك».
و اگر كسى توانستى گريختن از عذاب تو، هر آينه من سزاوارتر بودمى به گريختن از عقاب تو.
«و انت لا تخفى عليك خافيه فى الارض و لا فى السماء الا اتيت بها. و كفى بك جازيا. و كفى بك حسيبا».
الخافيه بمعنى المخفيه، كالراضيه بمعنى المرضيه.
و الحسيب هو الكافى. و هو فعيل بمعنى مفعل- كاليم بمعنى مولم- من قولهم: احسبنى الشى ء، اذا كفانى. و احسبته و حسبته- بالتشديد- اى: اعطيته ما يرضيه حتى يقول: حسبى.
(يعنى:) و تويى آن كه پوشيده نيست بر تو هيچ پوشيده اى نه در زمين و نه در آسمان الا آنكه ظاهر ساخته اى او را. و بسندى تو از روى جزا دادن. و بسندى از روى كفايت كردن.
«اللهم انك طالبى ان انا هربت، و مدركى ان انا فررت».
يعنى: بار خدايا، به درستى كه تو جوينده ى منى اگر بگريزم من، و دريابنده ى منى اگر فرار نمايم. پس كجا گريزم من؟!
«فها انا ذا بين يديك خاضع ذليل راغم».
الهاء للتنبيه.
و الراغم: الذليل الخاضع. و الرغام- بالفتح-: التراب. كانه لذله الصق وجهه بالتراب. فهذه الالفاظ الثلاثه مترادفه.
يعنى: پس اينك من در برابر تو ايستاده ام فروتنى كننده، خوار عاجز.
«ان تعذبنى، فانى لذلك اهل و هو- يا رب- منك عدل. و ان تعف عنى،
فقديما شملنى عفوك و البستنى عافيتك».
اگر عذاب كنى مرا، پس به درستى كه من مر اين عذاب را سزاوارم و اين عذاب اى پروردگار من از تو از باب عدل است. و اگر عفو فرمايى از من، پس ديرى است كه فروگرفته است مرا عفو تو و در پوشانيده اى مرا عافيت خود.
«فاسالك اللهم بالمخزون من اسمائك، و بما وارته الحجب من بهائك، الا رحمت هذه النفس الجزوعه و هذه الرمه الهلوعه التى لا تستطيع حر شمسك، فكيف تستطيع حر نارك».
«بالمخزون»، الباء فيه للقسم. اى: اسالك بحق المخزون من اسمائك: اى: المستوره عن علم الناس و لا يعلمها الا هو. و قيل للغيوب: خزائن لغموضها و استتارها عن الناس.
و واريت الشى ء، اذا اخفيته. و الحجب. جمع الحجاب، و هو الستر. و البهاء: الحسن.
و الجزوع، اى: كثير الجزع، و هو نقيض الصبر. و الرمه: العظم البالى.
و الهلوع: شديد الحرص قليل الصبر. و الهلع: افحش الجزع.
يعنى: پس سوال مى كنم و درخواست مى نمايم تو را به حق نامهاى تو كه مخزون و پوشيده است- از علم مردم و نمى دانند آن را، يعنى مسما به اين اسما را، الا تو- و به حق بها و حسن. كه پوشانيده است آن را پرده ها- يعنى كسى به كيفيت آن حسن و بها نمى رسد- مگر آنكه رحمتى كنى اين نفس ناشكيبا را و اين استخوان پوسيده ى بسيار بسيار ناشكيبا را- كه در آن وقت ترك سوال مى كنم. يعنى سوال مى كنم مره بعد اخرى مگر آنكه رحمت كنى كه در آن وقت ترك سوال مى كنم- كه توانايى و تاب گرمى آفتاب تو ندارد پس
چگونه استطاعت و توانايى حرارت آتش تو داشته باشد.
«و التى لا تستطيع صوت رعدك فكيف تستطيع صوت غضبك».
و آنكه توانايى شنيدن آواز رعد تو ندارد چگونه تاب آواز غضب تو داشته باشد. و كلام مبنى بر استعاره است.
«فارحمنى اللهم فانى امرو حقير».
يعنى پس ببخشاى مرا بار خدايا زيرا كه من مردى حقير و خوارم.
«و خطرى يسير».
اى: قدرى و منزلتى قليل.
(يعنى:) و قدر و منزلت من اندكى است.
«و ليس عذابى مما يزيد فى ملكك مثقال ذره».
الذره: اصغر النمل.
(يعنى:) و نيست عذاب كردن تو مرا از آن چيزهايى كه بيفزايد در پادشاهى تو مقدار مورچه.
«و لو ان عذابى مما يزيد فى ملكك لسالتك الصبر عليه، و احببت ان يكون ذلك لك».
و اگر چنانچه عذاب كردن من از آن چيزهايى بودى كه مى افزود در پادشاهى تو، صبر خواستمى بر آن و دوست داشتمى كه اين افزودگى تو را بودى.
«و لكن سلطانك اللهم اعظم، و ملكك ادوم من ان تزيد فيه طاعه المطيعين، او تنقص منه معصيه المذنبين».
و ليكن سلطنت تو اى پروردگار من و پادشاهى تو پاينده تر است از آنكه بيفزايد در او طاعت فرمانبرندگان يا بكاهد از نافرمانى گناهكاران.
«فارحمنى يا ارحم الراحمين. و تجاوز عنى يا ذا الجلال و الاكرام».
پس ببخشاى مرا اى بخشاينده ترين بخشايندگان. درگذر از گناهان من اى صاحب بزرگى و غناى مطلق و صاحب فضل و جود عام.
«وتب على. انك انت التواب الرحيم».
اى: ارجع على بالرحمه و قبول التوبه. و اصل التوبه: الرجوع. فاذا وصف بها البارى تعالى، اريد بها الرجوع من العقوبه الى المغفره. و اذا وصف بها العبد، كان رجوعا عن المعصيه. فالتواب، اى: الرجاع على عباده بالمغفره. و الرحيم، اى: المبالغ فى الرحمه.
(يعنى:) و بازگشت نما بر من به رحمت و بپذير توبه ى مرا. زيرا كه تويى پذيرنده ى توبه ها و بازگردنده ى بر بندگان خود به آمرزش و بسيار مهربانى بر ايشان.
فارسی
و كان من دعائه علیه السلام فى الرهبه
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
