معروف است که از پیشانی حضرت زهرا(س) نوری ساطع می‌شده که نور ماه در مقابل آن دیده نمی‌شده است؛ این مورد را توضیح دهید.

اولاً: کلمه زهرا در لغت به معنای درخشان، روشن و درخشنده است و لقب حضرت زهرا گرفته شده از زهره به معنی بیاض (سفید) و حسن (نیکو) می‌باشد.

ثانیاً: به کار بردن کلمه زهرا علاوه بر این‌که به معنی حقیقی نسبت حضرت فاطمه علیهاالسلام می‌باشد در روایات بسیاری از زبان ائمّه علیهم‌السلام نیز بر این مطلب تصریح شده است که:

«لأِنَّها اِذا قَامَتْ فِی مِحرابِها زَهَر نورُها لاَِهْل السّماء کمَا یزْهَرُ نورُ الکواکبِ لأِْلِ الارضِ»[1].

وقتی به پا می‌خواست در محرابش برای نماز، نور او می‌درخشید برای اهل آسمان، همان گونه که نور ستارگان برای اهل زمین می‌درخشد.

ابو هاشم جعفری می‌گوید: از امام حسن عسکری علیه‌السلام پرسیدم چرا فاطمه علیهاالسلام زهرا نامیده شده است؟ در پاسخ فرمود:

«چهره تابان فاطمه، برای امیرمؤمنان علی علیه‌السلام در آغاز بامداد مانند خورشید هنگام چاشت بود و هنگام ظهر مانند ماه تابان بود و هنگام غروب خورشید مانند ستاره درخشنده بود[2].

ثالثاً: اگر روایت شده آن حضرت از حضور در اتاقی که ابن اُمّ مکتوم در آن بوده خود را پنهان می‌کردند به جهت اوج عفّت، پرهیزکاری و دوری گزیدن از اجنبی بوده است.

لیکن وقتی با عمر یا ابوبکر مواجه می‌شدند برای دفاع از حق بود که در این‌جا اهمّیت مواجهه با عمر از اهمّیت پرهیز بسیار بالاتر است. به علاوه نقل شده که بین آن حضرت و عمر پرده‌ای برقرار بوده است و این قضیه در حضور امیر مؤمنان علیه‌السلام اتّفاق افتاده است و هیچ منافاتی با عفّت آن حضرت ندارد. به علاوه ایشان معصوم بوده‌اند و بی تردید کاری که انجام می‌دادند براساس وظیفه‌ای بوده که تشخیص می‌دادند.

[1]  بحار الانوار : 43/12 باب 2 ، حدیث 5 . 

 
[2]  شواهد التنزیل : 1/70 ، حدیث 81 ؛ الصراط المستقیم : 2/53 ؛ الیقین : 463 ؛ بحارالأنوار : 37/333 ، باب 45 حدیث 73 ، کنز العمّال : 13/117 ، حدیث 36378 .