آشنايی با كرامات اهل بيت(ع)، ص: 6

شرك، ظلم عظيم

خيلی اين مسأله عظيم است. نمونه ای از قرآن را برای تان بگويم. قرآن شرك را (ظلم عظيم) می داند؛ يعنی كسی بيايد در كنار پروردگار، يك قدرت ديگری را قايل بشود و بگويد، به صورت مستقل كار به دست اين شريك در قدرت خدا هم هست. چيزی را عَلَم بكند، حالا

يا بت جاندار را، يا بت بی جان را، اين كار ظلم عظيم است: (إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ). «1» اين يك آيه است. (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ) «2»: در قيامت هر گناهی را هر كس می خواهد پيش من بياورد، من آن را می بخشم، ولی شرك را نمی بخشم: (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ.) «3» اين سخن را كه گفتم، در قيامت است؛ چون در دنيا تا آدم مهلت دارد، شرك قابل آمرزش است؛ چنان كه قبل از بعثت انبياء، درصد بالايی از مردم مشرك بودند. آن هايی از مشركان كه متديّن گشتند، آمرزيده شدند (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ*) «4»،

______________________________
(1) 1. لقمان: 13.

(2) 1. نساء: 48.

(3) 2. همان.

(4) 3. همان.