پرسشها و پاسخها، ص: 65

6

سؤال 9:

معنای سبحان اللَّه و ريشه اين كلمه را بيان كنيد؟

سبحان اللَّه منزّه دانستن خدا از هر صفت عدمی و سلبی می باشد امّا اللَّه اكبر منزّه دانستن خدا است از هر وصفی كه ما برايش ذكر كنيم چه وجودی و چه عدمی، برای اين كه هر صفتی كه ما برای خدا ذكر كنيم محدود است و شامل مفاهيم ديگر نمی شود در حالی كه خداوند به هيچ حدّی محدود نمی گردد.

امام صادق عليه السلام می فرمايند:

تسبيح از اسمای خدا و دعوی أهل بهشت است «1».

علّامه طباطبائی رحمه الله می فرمايد: مراد از تسبيح همان «سبحان اللَّه» گفتن ما است. بنابراين تسبيح و سبحان اللَّه از يك ريشه می باشند.

تسبيح در لغت دارای دو معنا است: يكی دور ساختن و در آيات قرآن و روايات به معنی دور شمردن خداوند از هر گونه عيب و نقص است:

«عن هشام الجواليقی قال سألتُ ابا عبداللَّه عليه السلام عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ سُبْحانَ اللَّهِ ما يُعنی بِه؟ قال تَنْزيهُهُ».

از امام صادق پرسيدم كه مراد از سبحان اللَّه چيست؟ فرمود: منزّه دانستن خداوند مراد است «2».

______________________________
(1) تفسير العيّاشی: 2/ 120، حديث 9؛ بحارالانوار: 90/ 183، حديث 22.

(2) التوحيد؛ صدوق 305، باب 45، حديث 3.