پرسشها و پاسخها، ص: 171

حقيقتی است كه علمای اسلام چه شيعه و چه سنّی از خود پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله روايت كرده اند.

بنابراين راه نجات، معرّفی شده و صراط مستقيمی كه انسان را به سعادت و رستگاری می رساند نشان داده شده است. حال اگر كسی به خاطر تعصّب و لجاجت و از روی عناد به بيراهه برود غايتی جز ضلالت و گمراهی و در نهايت دوزخ نخواهد داشت و اين سرنوشتی است كه خود انتخاب كرده است، قرآن كريم می فرمايد:

«إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً» «1».

ما راه را به او نشان داديم يا سپاس گزار خواهد بود يا ناسپاس.

البتّه اگر كسانی كه پيرو مكتب علی ابن ابيطالب نيستند مستضعف باشند يعنی به حقيقت دست نيافته اند و شرايط تحقيق و جستجو برای كشف حقيقت به هر دليلی برای آن ها مهيّا نشده باشد و در اصطلاح قاصر باشند نه مقصّر (برای رسيدن به حق و حقيقت كوتاهی نكرده باشند) كار آن ها با خداست و از لحن آيه 99 سوره نساء استفاده می شود كه مردمی كه قصور داشته اند نه تقصير خداوند آن ها را معذّب نمی سازد و مشمول عفو و مغفرت الهی خواهند گرديد.

لازم به يادآوری است كه رستگاری و نجات شيعه بستگی به عمل كردن به وظايفش دارد و صرف شيعه بودن ملاك نجات نخواهد بود. اگر كسی حقيقتاً معرفت به مقام علی عليه السلام و فرزندان معصومش عليهم السلام داشته باشد محبّت آن ها در دلش شعله ور خواهد شد و محبّت اگر صادقانه

______________________________
(1) انسان (76): 3.