پرسشها و پاسخها، ص: 213

و كبيره عمداً و سهواً، پيش از پيغمبر شدن و بعد از آن» «1».

بعثت انبيا صرفاً پيام رسانی نيست بلكه پيامبران الهی مسؤوليت هدايت انسان ها به سوی خدا را به عهده دارند و هدايت تنها با بيان احكام الهی حاصل نمی شود بلكه ايمان راسخ انبيا به آن چه آورده اند و تجلّی آن در اعمال آن ها در هدايت مردم نقش اساسی دارد؛ زيرا نقش تربيتی طرز عمل و رفتار مربّی و حالت ها و صفات او در افرادی كه تحت تربيت او قرار دارند، به مراتب بيشتر از گفتار او است. از اين رو بايد عوامل بازدارنده از گناه و خطا به اندازه ای در پيامبر نيرومند باشد كه به كلّی از گناه به دور بوده و از مصونيّت كامل نسبت به گناه و مخالفت احكام الهی برخوردار باشد و هيچ نقطه تاريكی در صفحه حيات او پيدا نشود.

بی گمان اگر پيامبر اسلام صلی الله عليه و آله در طول عمر خويش اندكی به پرستش و ستايش بت ها می گراييد، بزرگ ترين بهانه را به دست مخالفان خويش می داد؛ كسانی كه در تأييد راه و روش خود می گفتند: آيا ما را از آن چه پيش از اين، خود می پرستيدی نهی می كنی؟ در مورد ساير پيامبران عليهم السلام هم همين مطلب صدق می كند.

______________________________
(1) اصول دين، مقدّس اردبيلی: 53؛ بحارالانوار: 11/ 72، باب 4.