ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 191

حالم نشود، و گذشتت از من كوتاه نيايد كه مرا فرا نگيرد، و زيان كارترين بندگانت و نااميدترين آرزومندانی كه به درگاهت آمده اند نباشم، مرا بيامرز؛ همانا تو بهترين آمرزندگانی.

خدايا! فرمانم دادی و من با فرمانت مخالفت ورزيدم، و از گناه بازم داشتی، و من مرتكب گناه شدم انديشه بد و نابه جا، خطا را در نظرم آراست و من به آلوده شدن خطا گردن نهادم. نمی گويم روزی را روزه گرفتم تا آن روز را به نفع خود گواه گيرم، و شبی را به شب زنده داری برخاستم تا به آن شب زنده داری پناه جويم، ونه عمل مستحبی را انجام داده ام، كه به خاطر آن سزاوار مدح و ثنا شوم. كاری انجام نداده ام، جز واجباتت كه هر كس آنها را ضايع كند، هلاك می شود، و با شرافت و برتری كار مستحبّی، به حضرتت متوسّل نمی شوم؛ در صورتی كه از به جا آوردن بسياری از تكاليف واجبت غفلت كرده ام، و از جايگاه های انجام حدودت تجاوز كرده، گرفتار محرّمات شدم، و پرده حرمت ها را دريدم، و گناهان بزرگی را مرتكب شده ام، كه عافيت تو در برابر رسوايی های آنها برای من پرده و پوشش است، و اين جايگاه كسی است، كه به خاطر ارتكاب گناه، از تو شرمسار و برخود خشمگين، و از تو خشنود است؛ پس با دلی شكسته و گردنی افتاده، و پشتی گرانبار از خطاها به سوی تو آمده، و در ميان اميد و بيم نسبت به تو قرار گرفته، و تو شايسته تر كسی هستی كه به او اميد ورزند، و سزاوارتر كسی كه از او بترسند و پروا كنند؛ پس آنچه را اميد دارم به من ببخش و از آنچه بيم دارم امانم ده، و به رحمتت كه به وسيله آن به بندگانت باز می گردی به من بازگرد. تو بزرگوارتر كسی هستی كه از او درخواست می شود.

خدايا! اكنون كه مرا به پرده گذشت و عفوت پوشاندی، و در اين جهان فانی، احسانت را در برابر مردم شامل حال من فرمودی، پس مرا از رسوايی های