ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 318
دعای 53 ذلّت به پيشگاه حضرت حق
پروردگارا! گناهم مرا از گفتار باز داشته، و رشته سخنم به خاطر شدّت شرمندگی از هم گسيخته، بهانه و عذری و دليل و برهانی برايم نيست. به بلا و مصيبتم كه گناهان من است اسيرم، در گرو كردارم رفته ام، سرگردان خطاهای خود هستم، در اراده و آهنگم نسبت به امور سرگردانم، با تمام وجود درمانده ام، خود را در جايگاه خواران گنهكار واداشته ام؛ جايگاه تيره بختانی كه بر تو جری شده اند، و وعده ات را سبك شمرده اند.
منزّه و پاكی. با چه جرأت نسبت به روی گردانی از دستورهايت دلير شدم؟! و با كدام عامل هلاكت، خود را به نابودی انداختم؟!
سقوط و به رو در افتادنم، و لغزش گامم را رحمت آر، و به نادانيم با بردباريت و به بدكرداريم با احسانت به من بازگرد. من به گناهم اقرار دارم و به خطايم اعتراف می كنم. اين دست و سر من است كه برای قصاص از نفسم آن را به زاری تسليم می كنم. به پيری و به پايان رسيدن روزگارم، و نزديك شدن مرگم و ناتوانی و بيچارگی ام، و كمی تدبيرم رحم كن.
مولای من! هنگامی كه اثر و نشانم از دنيا قطع شد و زير خاك رفتم، و يادم از خاطر آفريده ها محو شد، و هم چون كسی كه فراموش شده، در زمره فراموش
