ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 960

ساعت دوم: از طلوع آفتاب است تا ذهاب حمره [يعنی كنار رفتن سرخی افق مشرق ]، و به حضرت مجتبی عليه السّلام منسوب است:

خدايا به بر كردی لباس زيبايی ات را در بزرگترين نيرويت، و خالص شد نورت، در نورانی ترين روشنايی ات، و روان شد دانشت از پرده ات، و خالص كردی در آن اهل اطمينان به خود را، نزد بخششت، پس برتری يافتی در بزرگمنشی ات برتری كامل، بزرگ است منّتت در آن بر اهل طاعتت پس مباهات نمودی به ايشان، بر اهل آسمانهايت به منّتت بر آنان، خدايا به حق حسن بن علی بر تو، از تو می خواهم، و به او به درگاهت دادخواهی می جويم، و او را پيش می اندازم پيشاپيش خواسته هايم، اينكه بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستی، و با من چنين و چنان كنی.

ساعت سوّم: از ذعاب شعاع [ناپيدا شدن ستون عمويد نور خورشيد در شرق ] است تا ارتفاع نهار [بالا آمدن روز] كه به حضرت حسين عليه السّلام منسوب است: ای كه بزرگی ورزيد، پس ديده ای نبيندش، ای كه خود را بزرگ دانست، پس دلها به حقيقتش راه نيابند، ای نيك منّت، ای نيك گذشت، ای نيك بخشش، ای بخشايشگر، ای بزرگوار، ای كه چيزی از آفريدگانش به او شباهت ندارد، ای كه به اوليايش بر بندگانش منّت نهاد، آنجا كه آنان را برای دينش پسنديد، و به وسيله آنان بندگانش را ادب كرد، و آنان را از باب منّت از جانب خود، بر بندگانش حجّت قرار داد، از تو می خواهم به حق حسين بن علی (درود خدا بر ايشان) آن فرزندزاده پيامبر، آن پيرو خشنودی ات و خيرخواه در دينت، و راهنمای بر هستی ات، از تو می خواهم به حق او، و او را پيش می اندازم پيشاپيش خواسته هايم كه درود فرستی بر محمّد و خاندان محمّد، و با من چنين و چنان كنی.