درمان گری با قرآن، ص: 31

می كرد و حرفش را به امام صادق (ع) می زد و جواب خود را می گرفت و می رفت.

تا اين جا ما وظيفه داريم شركت كنيم؛ تا اين جا وظيفه داريم در معارف اهل بيت: به دنبال رفع مجهولات خودمان برويم، و لو اين كار با اينگونه طرح ها و نقشه ها باشد. خدا نياورد آن روزی را كه ما برای پرسيدن يك مسأله شرعی دچار چنين زحمتی شويم؛ چنان كه هفتاد سال مسلمانان قرقيزستان، تاجيكستان، ازبكستان و آذربايجان دچار همين مشكل بودند. اگر می فهميدند كه فرد برای يك مسأله دينی به يك آدم وارد مراجعه كرده، او را می گرفتند و می بردند اعدامش می كردند، بدون محاكمه و تشكيل دادگاه. تا الان كه خدا همه اين كشورها را آزاد كرد، هفتاد سال بود، آذربايجان كه الان يك كشوری بالای دريای خزر است، در اسارت روسيه بود. هيچ خبری از دين خدا نداشت. چقدر هم آن جا شيعه دارد كه آن ها در آن زمان، جرأت سؤال مسأله شرعی نداشتند. حالا كه دوستان ما به آن جا رفته اند و با آن ها برخورد می كنند، خيلی چيزهايی را كه به آن ها می گويند حرام است، تعجّب می كنند؛ به آن ها می گويند شراب، خوردنش حرام است، آنها